بررسي شيوه نقد هنر و هنرمندان بر اساس منابع تاريخي مكتوب كهن قرن هفتم ه.ق

منتقدان ونظريه پردازان غرب براي نقد هنر شيوه هايي را پايه گزاري كرده اند وبر اساس آنها هنر، هنرمندان و ابزارهنري را نقد مي كنند؛ در حاليكه تاريخچه نقد در ميان مسلمانان ريشه درساليان دور دارد،در اين پژوهش سعي بر اين است تا با شناخت و بيان اين شيوه هاي نقد هنري،در ميان منابع مكتوب كهن كه منابع كامل كننده در جهت استخراج اطلاعات تاريك تاريخ هنر هستند به جستجو بپردازيمتا وجود اين گونه نقد را به اثبات رسانيم. اين نوشتار برگرفته از پايانامه اي با نام« بررسي شيوه نقد هنر وهنرمندان بر اساس منابع تاريخي مكتوب كهن(مطالعه موردي قرن هفتم تا دهم ه.ق)مي باشد.در اين مقاله قرن هفتم و دو كتاب مورد نظر آن به بحث گذاشته مي شود.سوالاتي كه در اين مقاله مطرح مي شود 1.اصول نقدهنري در متون كهن وجود دارد؟2.چه شيوه هاي نقدهنري كاربرد بيشتري در قرن هفتم داشته است؟روش تحقيق تاريخي تحليلي است تجزيه تحليل داده هابه صورت كيفي با استناد به منابع تاريخي است.گرداوري اطلاعات با مراجعه به اسناد كتابخانه اي ورايانه اي صورت گرفته است. جامعه آماري آن دو كتاب «معرفه اصول خط» و«شرفنامه » است. با توجه به اينكه در قرن هفتم، كتب تخصصي در زمينه هنر و اثر هنري در دست نيست مگر در زمينه خوشنويسي؛ با بررسي هاي انجام شده مي توان نمونه هاي نقد هنري (توصيفي، فرماليسم، ستايشگر...)را درساير كتب خصوصا كتب تاريخي ديد.