نمود باورهاي خرافي و آداب و رسوم اقليم جنوب در آثار رسول پرويزي

شمار زيادي از داستان هاي معاصر فارسي، دربردارنده و بازگو كنندة بسياري از باورها و آداب و رسوم جامعة ايراني است. اين مسئله، به ويژه در داستان هاي نويسندگان اقليم جنوب كشورمان، نمودي آشكارتر مي يابد. انعكاس و به كارگيري اصطلاحات و تعبيرات لهجه اي، شيوه هاي معاشرت، معيشت، فرهنگ و آداب و رسوم، از عناصر اصلي و قوام دهنده به ادبيات اقليمي جنوب است. بسياري از نويسندگان اين خطّه، با اهداف و انگيزه هاي گوناگون و با ترسيم روابط و آداب و رسوم و باورهاي اجتماعي مردمان نواحي جنوب كشور، آثار خود را به گنجينه اي ارزشمند از اطلاعات جامعه شناسانه و مردم شناسانه تبديل نموده اند. رسول پرويزي نيز در زمرة اين نويسندگان قرار دارد؛ او در آثار كم حجم اما ماندگار خود، به برخي از مهم ترين باورها و آداب رسوم مناطق جنوبي كشورمان اشاره كرده است. علاوه بر اين، پرويزي در پي بازشناسي و معرفي هويت جمعي مردمان جنوب كشور نيز است. اين مقاله با تأكيد بر نگاه هويت شناسانه و انتقادي پرويزي، به بررسي عناصر غيرمادي فرهنگ (باورهاي خرافي و آداب و رسوم) در دو مجموعه داستان شلوارهاي وصله دار و لولي سرمست اختصاص دارد.