«تفنّن در تعبير» بحثي در سبك شناسي شاهنامه فردوسي

The link between semiotics and myth

بيان مضمون واحد به طرق مختلف از اركان دانش بيان و معاني است. هر قدر گوينده يا نويسنده به ابعاد بيان تعابير آگاه تر باشد، قدرت او در پروراندن مضامين به راه هاي مختلف بيشتر است و از اين رهگذر است كه سبك شخصي اثرآفرين، شكل مي گيرد. اين مقاله در نظر دارد به شيوة تحليل محتوا با ذكر شواهدي از شاهنامة فردوسي قدرت بيان اين شاعر را به لحاظ تفنّن در تعبير و اداي معناي واحد به طُرُق مختلف بسنجد. با نگاهي به جلد يكم شاهنامه مي توان گفت در مضامين هفتگانه بررسي شده، قدرت بيان شاعر از حيث تصويرگري و ايجاد هنر كنايه با تمثيل يا گفتمان ايجابي يا سلبي و گاه بيان به ضد بسيار هنرمندانه و در خدمت اهداف زباني و نوع ادبي اثر است. تصاوير و تعابير در چهارچوب نظرية ادبي حماسه و هنر بزرگنمايي و خارق العادگي است و بسامد انواع مختلف بيان از يك مضمون متنوع است.

Semiotics, the science of the study of signs Following the views of the famous Swiss linguist Ferdinand Dussauer, linguistics and literary structuralism debates emerged as one of the approaches to the analysis of literary texts and provided a way to understand the structural and semantic relations. This article is a attempt to reconcile the theory of semiotics with the theme of myth as one of the hallmarks of literary-epic texts and to explain the place of semiotics in thi field. In this way, the author, with a general view of semiotics as one of the ways of understanding literary texts and expressing different theories in this field and its relation to semiotics, believes that myth as a linguistic sign has a semiotic structure, and It is formed within the components of semiotics (signifier, referent, sign) and can be discussed alongside metaphors and symbol