انديشه هاي زُرواني در داستان فرزندان فريدون

شاهنامه هويت ملي و ديني ايرانيان است و تحليل ابعاد ساختاري و محتوايي به ويژه بررسي هاي تطبيقي آن با متون اساطيري و ديني ديگر، به منظور شناخت هرچه بيشتر رمز و رازها و دستيابي به آموزه ها و پيام هاي اخلاقي و معنوي اين اثر سترگ در هر زمان و براي هر كسي ضرورت دارد. از مهمترين آيين هاي اساطيري كه تاثير شگرفي بر حماسه ملي دارد آيين زرواني است كه در عين سادگي و مختصر بودن يكي از پيچيده ترين و بنياني ترين فلسفه ها در فرهنگ ديني ايراني است. به طوري كه گسترش و تقابل اين آيين در عصر ساسانيان با باورهاي مزديسنا سبب شد اعتقادات و متون آن دوران رنگ و بوي زرواني به خود گرفته و نفوذشان تا درون شاهنامه ها نيز ادامه داشته باشد. شاهنامه ي حكيم فردوسي نيز از اين سرچشمه فكري مستثني نبوده است. داستان فريدون و فرزندان او مي تواند يكي از مهمترين گزارش ها در ارائه ي اين انديشه باشد. در اين جستار با تجزيه و تحليل ابيات شاهنامه و بهره گيري از منابع معتبر شاهنامه شناسي، اسطوره شناسي و تاريخي ابتدا گذري خواهيم داشت به انديشه زرواني و زروانيگري در ايران سپس به بن مايه هاي فلسفي زرواني در داستان مذكور اشاره خواهيم نمود.