نقش توتم و تابوي نام در فاجعه رستم و سهراب

نقش توتم و تابوي نام در حماسه رستم و سهراب به نبرد پدر و پسر و در نهايت فاجعه انساني پسر كشي مي انجامد . توتم باور جامعه هاي كلان ابتدايي به ارتباط و تدوام نسل آنان از حيوانات ، پرندگان يا گياهان مي نمايد و تابو حرمت هايي است كه در پي اين توتم پرستي شكل مي گيرد . به باور ايرانيان در آفرينش آغازين، نخستين نسل بشري مشي و مشيانه از وجود گيومرث در گل ريواس نشأت مي يابد . فريدون را گاو برمايه شير مي دهد . زال زر را سيمرغ بزرگ مي كند و رستم را اين پرنده اساطيري از اوان ولادت تا رويارويي اش با اسفنديار راهنما مي شود . نشانه توتم باوري در شاهنامه سترگ فردوسي به همين ها ختم نمي شود . بلكه نشان هاي اين باور را در رزمنامه سهراب و رستم در درفش هاي ايراني مي يابيم . درباره كتمان نام و نام پوشي نيز در لابه لاي نوشته ها پيرامون شاهنامه بر پراكنده گي موضوعي بدين اهميت دلالت مي كند . اما تلفيق توتم و تابوي نام در فاجعه رستم و سهراب به عنوان يك پژوهش مستقل و با رويكردي دين باوري مردمان بدوي جوامع ابتدايي با روش تحليلي – توصيفي و بهره گيري از منابع كتابخانه اي تازگي دارد . بر پايه اين نگاه توتم در درفش هاي ايراني باعث آشنايي نسبي مي شود و جلوي اين پسر كشي را نمي گيرد اما تابوي نام فاجعه رستم و سهراب را مي آفريند .هر چند كه نام پوشي و كتمان نام در جاي جاي شاهنامه تابو نيست . با اين حال در حماسه رستم و سهراب اين باور نمود مي يابد و دليل آن را در حفاظت اين وطن و مقابله با تورانيان مي توان جستجو كنيم . چرا كه دشمن به خاك ايران تعرض كرده و در اين بين پسر رستم نيز يك انيراني است و حفظ مام وطن از جان و عزيزترين وجودي چون سهراب ايجاب تر مي نمايد .