رمانتيسم در ديوان شاكه و خان منصور

رمانتيسم يكي از مكاتب ادبي است كه همانند ديگر مكاتب ادبي تعريف جامع و مانعي از آن ارائه نشده‌است. با وجود آنكه خاستگاه اين مكتب ادبي را به غرب منتسب مي‌دانند امّا سال‌‌ها پيش از ظهور مكتب رمانتيسم، در شعر ساير ملل ذهنيتي وجود داشته‌است كه دربرگيرندة بسيار از مؤلفه‌هاي مكتب ادبي رمانتيسم است. ديوان شاكه و خان منصور،سروده‌هاي دو تن از شاعران كُرد زبان است كه در آن بسياري از مؤلفه‌هاي رمانتيسم به كار رفته‌است، از اين‌رو پژوهش حاضر با شيوة توصيفي- تحليلي در پي آن است كه برجسته‌ترين مشخصه‌هاي رمانتيسم را در سروده‌هاي آنها بررسي كند. يافته‌‌هاي پژوهش بيانگر آن است كه طبيعت‌گرايي، عشق، تخيل و احساس، مرگ‌انديشي، غم و اندوه و نوستالوژي از بارزترين مؤلفه‌هاي رمانتيسم در ديوان شاكه و خان منصور هستند كه با تكيه بر مباني رمانتيسم و استناد به سروده‌هاي آنهاتحليل شده‌اند.