بررسي تطبيقي كاركرد انفاس عيسي(ع) در شعر فارسي و عربي

پيامبران، امامان و اولياء از جنبه‌هاي گوناگوني در ادبيات فارسي و عربي تجلّي پيدا كرده‌اند، گاهي اين حضور به خاطر انديشه‌هاي ديني و مذهبي بوده‌است و اديبان هر دو زبان، علاقه و ارادت خويش را در قالب مدح‌ها مرثيه‌هاي عاطفي بيان كرده‌اند و گاه نيز حضورِ آنها جنبة نمادين و سمبليك دارد. بدين معنا كه گاهي اين شخصيت‌هاي ديني و مذهبي به خاطر نوع زندگي و رسالتي كه بر عهده داشتند، نماد زهد، صبر، صلح، آرامش، جان‌بخشي و . . . بوده‌اند. حضرت عيسي مسيح(ع) يكي از پيامبران الهي است كه در ادب فارسي و عربي جايگاه برجسته‌اي دارد و هر كدام از اين اديبان، به زاويه‌هاي مختلفي از شخصيّت ايشان توجه كرده‌اند. پژوهش حاضر بر آن است تا با روش توصيفي-تحليلي، بازتاب انفاس عيسي مسيح(ع) را كه يكي از جنبه‌هاي نمادين حضرت عيسي مسيح(ع) است، در پهنة ادب فارسي و عربي مقايسه كند و نشان دهد كه رويكرد شاعران عرب و فارس در انعكاس انفاس عيسي(ع) چگونه است؟ دستاوردهاي پژوهش نشان مي‌دهد كه در قلمرو ادبي هر دو ملت، شاعران به گستردگي فروان از اين تلميح بهره برده‌اند و در سروده‌هاي آنان، انفاس روح‌بخش حضرت عيسي(ع) جان‌هاي نااميد انسان‌ها را زندگي دوباره مي‌بخشد و با حضور خويش، نشاط، شور و عدالت را بر جهان حاكم مي‌كند.