به نام آن كه خود عاشق ترين است جلوه هاي حماسي در شعر عرفاني عصر تيموري

Epic Effects of Mystical Poetry on Mystical Poetry of the Timurid Age

در كنار انواع سه گانه اي كه براي حماسه برشمرده اند: حماسه اسطوره‌اي و ملي، حماسه تاريخي و حماسه ديني مي توان نوع چهارمي نيز براي آن در نظر گرفت و آن حماسه عرفاني است. اين نوع از حماسه را بايد در سروده هاي صوفيانه و عارفانه فارسي كه پس از قرن پنجم هجري سروده شده است، سراغ گرفت. سخن از مطلب و مقوله اي با عنوان حماسه عرفاني در شعر فارسي با محتواي عرفاني عصر تيموري است. حماسه‌اي كه از نظر موضوع و محتوا، صبغه و سيرت عرفاني به خود گرفته يا عرفاني كه از لحاظ وزني، زباني، بياني و تعابير و تصاوير شعري، ساخت و صورت حماسي به خود پذيرفته است. در اين جستار، حماسه عرفاني مورد بررسي قرار مي گيرد. حماسه كه بيشتر متوجه جهان بيرون است و عرفاني كه غالباً گرايش به جهان درون دارد، اما اكنون ما در اين پژوهش، حماسه عرفاني را جهان درون در درون مي ناميم. در واقع با لحن، طنين و ضرب آهنگ هاي حماسي، مضامين و تعاليم عرفاني را بيان مي‌كند. در اين پژوهش، حماسه عرفاني در شعر عرفاني عصر تيموري از سه منظر مورد بررسي قرار خواهيم داد: 1. جلوه هاي حماسي كه در وزن حماسي: فعولن فعولن فعولن فعولن (فعل) سروده شده است و جنبه تعليمي و عرفاني دارند. 2. جلوه هايي كه در وزن حماسي نيستند ولي پايان مصراع هاي شعر، كوبشي هستند. منظور از كوبشي اين است كه شاعر برخلاف اوج و شور شعر عرفاني كه هجاهاي پاياني اوج مي‌گيرد و حالت سماع دارند، هجاهاي پاياني را مي‌كوبد و بيشتر قصد تعليم سلوك عرفاني را دارند. 3. علاوه بر وزن و كوبشي بودن هجاهاي پاياني از تعابير و واژگان خاص ادبيات غنايي در وزن حماسي استفاده شده است. كه آيا اين سه جلوه و رويكرد بر تاثير و قاعده افزايي سخن، تأثير دارند؟ شيوه ما در اين پژوهش، تحليلي توصيفي با رويكرد بينامتني با تكيه بر بينامتني ژرار ژنت در تحليل هاست. و در بررسي زباني و هنجارشكني زباني و صور خيال از نظريه ليچ بهره برده ايم.

Along with the three type epics mentioned earlier - the mythical and national, the historical, and the religious epics - we can consider the fourth type as mystical epic. This kind of epic can be found in the Persian Sufi and mystical poems that were written after the fifth century. By this we mean Mystic Epic in Persian Poetry with Mystical Content in the Timurid Age. An epic that has become mystical in terms of subject matter and content, or a mystic that has embraced construction and epic face in terms of weight, language, expression, and poetic images. In this essay, the mystical epic is examined. The epic that is more concerned with the outside world and the mysticism that often tends to the inner world, but in this study we call the mystical epic the inner world within. In fact, it epitomizes the mystical themes and training with the tone, resonance and beat of the epic songs. The epic epitomizes from two perspectives: 1- Epic Effects which are written in Epic Weight: Current forms of the Verb and have educational and mystical aspect. 2- Effects that are not epic in weight but are crushing at the end of the poetry. By crushing, we mean that the poet, contrary to the height of the mystical poetry in which the final syllables peak and are mysticism, crushes the final syllables with the aim of teaching Mystics. The methodology of this research is descriptive-analytic with an intertextual approach relying on the intertextual of Garrett Genet in the analyzes. And we have used Leach s theory in the study of linguistics, linguistic normalization and forms of imagination.