ﺗﺄﺛﯿﺮ روش آﻣﻮزش درﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎرﮐﻠﯽ ﺑﺮ ﻣﺸﮑﻼت رﻓﺘﺎري و ﮐﺎرﮐﺮدﻫﺎي اﺟﺮاﯾﯽ واﻟﺪﯾﻦِ داﻧﺶآﻣﻮزانِ داراي ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ اﺧﺘﻼل ﻧﻘﺺ ﺗﻮﺟﻪ/ﺑﯿﺶ ﻓﻌﺎﻟﯽ

اﺧﺘﻼل ﻧﻘﺺ ﺗﻮﺟﻪ ـ ﺑﯿﺶ ﻓﻌﺎﻟﯽ ﺷﺎﯾﻊ ﺗﺮﯾﻦ اﺧﺘﻼل رواﻧﭙﺰﺷﮑﯽ در ﮐﻮدﮐﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ 3 ﺗﺎ 7 درﺻﺪ ﮐﻮدﮐﺎن را در ﺳﻦ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﺒﺘﻼ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻫﺪف از اﻧﺠﺎم اﯾﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﺮرﺳﯽ اﺛﺮﺑﺨﺸﯽ آﻣﻮزش روش ﺑﺎرﮐﻠﯽ ﺑﺮ ﻣﺸﮑﻼت رﻓﺘﺎري و ﮐﺎرﮐﺮدﻫﺎي اﺟﺮاﯾﯽ واﻟﺪﯾﻦ داﻧﺶ آﻣﻮزان داراي ﻧﻘﺺ ﺗﻮﺟﻪ/ﺑﯿﺶ ﻓﻌﺎﻟﯽ ﻣﻨﻄﻘﻪ 4 ﺷﻬﺮ ﺗﻬﺮان ﺑﻮد. روش ﭘﮋوﻫﺶ از ﻧﻮع ﻧﯿﻤﻪ آزﻣﺎﯾﺸﯽ ﺑﺎ ﻃﺮح ﭘﯿﺶ آزﻣﻮن- ﭘﺲ آزﻣﻮن ﺑﺎ ﮔﺮوه ﮐﻨﺘﺮل ﺑﻮد، و ﺟﺎﻣﻌﻪ آﻣﺎري ﮐﻠﯿﻪ ﻣﺎدران داﻧﺶ آﻣﻮزان ﻣﻘﻄﻊ اﺑﺘﺪاﯾﯽ ﻣﻨﻄﻘﻪ 4 ﺷﻬﺮ ﺗﻬﺮان در ﺳﺎل ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ 1396-1397 ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﺮاي ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺣﺠﻢ ﻧﻤﻮﻧﻪ از ﺑﯿﻦ ﻣﺎداران 60 ﻧﻔﺮ از داﻧﺶ آﻣﻮزان 9 ﺗﺎ 11 ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ داراي ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎي اﺧﺘﻼل ﺑﯿﺶ ﻓﻌﺎﻟﯽ ﺑﻮدﻧﺪ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪﻧﺪ. ﭘﺲ از ﻫﻤﮕﻦ ﺳﺎزي آﻧﻬﺎ و ﭘﺲ از اﻋﻼم رﺿﺎﯾﺖ ﻣﺎدران ﺑﺮاي ﺷﺮﮐﺖ در ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ، 30 ﻧﻔﺮ از آﻧﻬﺎ ﮐﻪ در ﻣﺠﻤﻮع داراي ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎي ﺑﯿﺸﺘﺮي ﺑﻮدﻧﺪ، اﻧﺘﺨﺎب و ﺑﻪ ﺷﯿﻮه ﺗﺼﺎدﻓﯽ در دو ﮔﺮوه آزﻣﺎﯾﺶ و ﮐﻨﺘﺮل )آزﻣﺎﯾﺶ 15 ﻧﻔﺮ و ﮐﻨﺘﺮل 15 ﻧﻔﺮ( ﮔﻤﺎرده ﺷﺪﻧﺪ. اﺑﺰار ﭘﮋوﻫﺶ ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻣﻘﯿﺎس ارزﯾﺎﺑﯽ ﻣﺸﮑﻼت رﻓﺘﺎري ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ و ﻣﻬﺎرت ﻫﺎي ﮐﻮدك )CBCL( و ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻋﺼﺐ رواﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯽ ﮐﺎﻧﺮز ﺑﻮد. ﺑﺮاي ﺗﺤﻠﯿﻞ داده ﻫﺎ از دو ﺳﻄﺢ ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ )ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ و اﻧﺤﺮاف اﺳﺘﺎﻧﺪارد( و اﺳﺘﻨﺒﺎﻃﯽ )ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻮوارﯾﺎﻧﺲ( اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪ.ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻮوارﯾﺎس ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ روش ﺑﺎرﮐﻠﯽ ﺑﺮ ﻣﺸﮑﻼت رﻓﺘﺎري واﻟﺪﯾﻦ داﻧﺶ آﻣﻮزان ﺑﯿﺶ ﻓﻌﺎل ﻣﺆﺛﺮ ﺑﻮده، و ﺑﺎﻋﺚ ﮐﺎﻫﺶ ﺑﯿﺶ ﻓﻌﺎﻟﯽ آﻧﻬﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ )0/005