ارزﯾﺎﺑﯽ ﮐﺎراﺋﯽ ﻋﻤﻠﮑﺮدي و ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺧﻄﻮط اﺗﻮﺑﻮﺳﺮاﻧﯽ ﺷﻬﺮ اﺻﻔﻬﺎن ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﺗﺤﻠﯿﻞ ﭘﻮﺷﺸﯽ داده ﻫﺎ و ﺳﯿﺴﺘﻢ اﻃﻼﻋﺎت ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎﯾﯽ

ﺗﺤﻠﯿﻞ ﭘﻮﺷﺸﯽ داده ﻫﺎ ﯾﮏ ﻣﺪل رﯾﺎﺿﯽ ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰي ﺧﻄﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪﮐﻪ ﺑﻄﻮر ﮔﺴﺘﺮده اي ﺑﺮاي اﻧﺪازه ﮔﯿﺮي ﮐﺎراﺋﯽ ﻧﺴﺒﯽ واﺣﺪﻫﺎي ﻣﺸﺎﺑﻪ در ﺣﻮزه ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻧﻈﯿﺮ ﺣﻤﻞ و ﻧﻘﻞ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺗﺎﮐﻨﻮن ﻣﻘﺎﻻت ﻓﺮاواﻧﯽ در زﻣﯿﻨﻪ ارزﯾﺎﺑﯽ ﮐﺎراﺋﯽ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻫﺎي ﺣﻤﻞ و ﻧﻘﻞ ﻧﮕﺎرش ﯾﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ وﻟﯽ اﮐﺜﺮ آﻧﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ارزﯾﺎﺑﯽ ﺑﻌﺪ ﻋﻤﻠﮑﺮدي وﻣﺪﯾﺮﯾﺘﯽ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻫﺎي ﺣﻤﻞ وﻧﻘﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﻧﺪ و ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﻪ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺘﻪ اﻧﺪ. در اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺳﻌﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ارزﯾﺎﺑﯽ ﮐﺎراﺋﯽ ﺧﻄﻮط اﺗﻮﺑﻮﺳﺮاﻧﯽ ﺑﺎ درﻧﻈﺮﮔﺮﻓﺘﻦ ﺟﻨﺒﻪ ﻣﮑﺎﻧﯽ وﻋﻤﻠﮑﺮدي ﺳﯿﺴﺘﻢ ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺷﻮد. ﺟﻨﺒﻪ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﯿﺎﻧﮕﺮ وﺿﻌﯿﺖ دﺳﺘﺮﺳﯽ ﺷﻬﺮوﻧﺪان ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺎت اﺗﻮﺑﻮﺳﺮاﻧﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ . ﺧﻄﻮﻃﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎراﺋﯽ ﻣﮑﺎﻧﯽ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، داراي ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺑﻬﺘﺮي از ﻟﺤﺎظ دﺳﺘﺮﺳﯽ ﺑﻪ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ. و ﺟﻨﺒﻪ ﻋﻤﻠﮑﺮدي ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺳﻮدآوري ﺷﺮﮐﺖ اﺗﻮﺑﻮﺳﺮاﻧﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﺧﻄﻮﻃﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎراﯾﯽ ﻋﻤﻠﮑﺮدي را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ،ﺑﺮاي ﺷﺮﮐﺖ ﺳﻮدآور ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ.ﺧﻄﯽ ﮐﻪ ﻫﺮدو ﮐﺎراﯾﯽ ﻋﻤﻠﮑﺮدي و ﻣﮑﺎﻧﯽ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺧﻂ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺳﯿﺴﺘﻢ اﻃﻼﻋﺎت ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎﯾﯽ ﻻﯾﻪ ﻫﺎي اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ آﻣﺎده ﺷﺪه و ﺳﭙﺲ ﭘﺮوﻓﺎﯾﻞ ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻫﺮ ﺧﻂ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻫﺎي ﻣﻮﺟﻮد در GIS ﺑﺪﺳﺖ ﻣﯽ آﯾﺪ، ﺑﺮاي ارزﯾﺎﺑﯽ ﮐﺎراﯾﯽ ﻣﮑﺎﻧﯽ اﯾﻦ ﺧﻄﻮط، داده ﻫﺎي ﺣﺎﺻﻞ از GIS ﺑﻌﻨﻮان ورودي ﻣﺪل DEA اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ. دراﯾﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ 16ﺧﻂ اﺗﻮﺑﻮﺳﺮاﻧﯽ ﺷﻬﺮ اﺻﻔﻬﺎن از ﻫﺮ دو ﻟﺤﺎظ ﮐﺎراﺋﯽ ﻋﻤﻠﮑﺮدي و ﻣﮑﺎﻧﯽ ﻣﻮردارزﯾﺎﺑﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ.دﻻﯾﻞ ﮐﺎراﺋﯽ ﯾﺎ ﻧﺎﮐﺎراﯾﯽ ﺑﺮﺧﯽ ازﺧﻄﻮط اﺗﻮﺑﻮﺳﺮاﻧﯽ ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﯽ ﻗﺮارﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ.درﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﺮاي ﺧﻄﻮط ﻧﺎﮐﺎرا ﺑﺮاي ﺑﻬﺒﻮد ﮐﺎراﺋﯽ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎداﺗﯽ داده ﺷﺪه اﺳﺖ.