ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ژنﻫﺎي ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﻪ ﺗﻨﺶﻫﺎي زﯾﺴﺘﯽ

ﺧﺴﺎرت ﺣﺎﺻﻞ از ﺗﻨﺶ ﻫﺎي زﯾﺴﺘﯽ ﺣﺪود ﯾﮏ ﺳﻮم ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻣﺤﺼﻮﻻت ﮐﺸﺎورزي اﺳﺖ. ﺑﺮاي ﺟﻠﻮﮔﯿﺮي از اﯾﻦ ﺧﺴﺎرت اﺳﺘﻔﺎده از ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺗﻠﻔﯿﻘﯽ آﻓﺎت ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻋﺎم ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯿﺸﻮد. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اﺟﺰاي ﺷﺎﻟﻮده اﯾﻦ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ، ﺗﻮﺟﻪ ﺧﺎص ﮐﺮد و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﻫﻤﯿﺖ داد. ﯾﮑﯽ از اﺟﺰاي اﯾﻦ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ، اﺳﺘﻔﺎده از ارﻗﺎم ﻣﻘﺎوم ﻣﯿﺒﺎﺷﺪ ﮐﻪ در ﺻﻮرت ﺑﮑﺎرﮔﯿﺮي ﺻﺤﯿﺢ ژﻧﻬﺎي ﻣﻘﺎوﻣﺖ، ﺑﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﭘﺎﯾﺪار و ﮐﺎﻫﺶ ﺧﺴﺎرت ﺧﻮاﻫﯿﻢ رﺳﯿﺪ ودر ﺻﻮرت ﺑﮑﺎرﮔﯿﺮي ﻧﺎﺻﺤﯿﺢ اﯾﻦ ژﻧﻬﺎ، ﺑﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ زودﮔﺬر، ﺷﮑﺴﺘﻦ ﻣﻘﺎوﻣﺖ، اﻓﺰاﯾﺶ ﺑﯿﻮﺗﯿﭗ ﻫﺎ و ﻧﮋادﻫﺎي آﻓﺎت و ﺑﯿﻤﺎرﯾﻬﺎ و اﻓﺰاﯾﺶ ﺧﺴﺎرت ﺧﻮاﻫﯿﻢ رﺳﯿﺪ. ﻣﻮﺿﻮع دوام ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﺘﺎﺛﺮ از ﻋﻮاﻣﻠﯽ ﻫﻤﭽﻮن ﭘﺎﺗﻮژن ﯾﺎ ﺣﺸﺮه آﻓﺖ، ﺳﯿﺴﺘﻢ ﮐﺸﺎورزي، ﻣﺤﯿﻂ، ﺷﺎﻧﺲ، ﻧﺎﻗﻞ ﺑﯿﻤﺎري، ... و ﮔﯿﺎه ﻣﯿﺰﺑﺎن اﺳﺖ. ﻟﺬا در ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻨﺶ ﻫﺎ ﺣﺘﻤﺎ اﯾﻦ ﻋﻮاﻣﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﺑﺎﺷﺪ و ﺻﺮف ﺗﻮﺟﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﮔﯿﺎه ﻣﯿﺰﺑﺎن اﺷﺘﺒﺎه ﻣﺤﺾ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﯿﻤﺎرﯾﻬﺎ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻣﯿﺰان ﺗﻐﯿﺮﭘﺬﯾﺮي در اﯾﺠﺎد ﻧﮋاد، ﻧﺤﻮه اﻧﺘﺸﺎر ﺑﯿﻤﺎري، ﻧﺤﻮه ﭘﺎرازﯾﺘﻪ ﮐﺮدن ﻣﯿﺰﺑﺎن، اﺛﺮ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﻣﯿﺰﺑﺎن ﺑﺎ ﭘﺎﺗﻮژن و ... ﺑﻪ ﺳﻪ ﮔﺮوه ﻋﻤﺪه ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﻣﺸﺎﺑﻬﺎ در آﻓﺎت ﻧﯿﺰ ﮔﺮوه ﺑﻨﺪي دارﯾﻢ. ﺑﺮ اﯾﻦ اﺳﺎس در ﻣﯿﺰﺑﺎن ﺗﻨﺎﻇﺮي از ﻟﺤﺎظ ﺗﻌﺪاد ژﻧﻬﺎي ﻣﻘﺎوﻣﺖ وﺟﻮد دارد ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﭘﺎﺗﻮژﻧﻬﺎي )ﻣﺸﺎﺑﻬﺎ ﺑﺮاي ﺣﺸﺮه آﻓﺖ ﺧﻄﺮﻧﺎك، ﺗﻌﺪاد ژﻧﻬﺎي ﻣﻘﺎوﻣﺖ اﺧﺘﺼﺎﺻﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮي در ﻣﯿﺰﺑﺎن ﺑﺮ ﻋﻠﯿﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﻢ. از ﺳﻮي دﯾﮕﺮ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻏﯿﺮ اﺧﺘﺼﺎﺻﯽ ﻫﯿﭻ اﺛﺮ ﻣﺘﻘﺎﺑﻠﯽ را ﺑﺎ ﻣﯿﺰان ﻧﺪارد و ﻟﺬا ﺷﮑﺴﺘﻦ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻏﯿﺮ ﻣﺤﺘﻤﻞ اﺳﺖ. ﺑﺮاي آﻓﺖ و ﺑﯿﻤﺎري ﻫﺎي ﮐﻤﺘﺮ ﺧﻄﺮﻧﺎك ﻣﯿﺘﻮان از ﺗﻨﻮع ﻣﻮﺟﻮد در ﻣﯿﺰﺑﺎن ﺑﻪ راﺣﺘﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮد و ﺗﻨﺶ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮد و از ﻃﺮق ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻫﻤﭽﻮن ﺑﻪ ﻧﮋادي ﮐﻼﺳﯿﮏ، ﻣﻮﺗﺎﺳﯿﻮن و اﻧﺘﻘﺎل ژن ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﻮد اﻣﺎ ﻫﺮﭼﻨﺪ روش اﺻﻼﺣﯽ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ آﺳﺎن اﺳﺖ اﻣﺎ ارزﯾﺎﺑﯽ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺗﻨﺶ ﻫﺎ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ و ﻣﺸﮑﻞ ﻫﻤﺮاه اﺳﺖ. ﺑﺮاي آﻓﺖ و ﺑﯿﻤﺎري ﻫﺎي ﺧﻄﺮﻧﺎك ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻧﮋادي ﮐﻼﺳﯿﮏ ﺟﻮا ﻣﯿﺪﻫﺪ ﭼﻮن ﺑﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻏﯿﺮاﺧﺘﺼﺎﺻﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯿﺸﻮد و اﯾﻦ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﭘﺎﯾﺪار ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. در اﯾﻨﺠﺎ ﻫﺮﭼﻨﺪ روش اﺻﻼﺣﯽ ﮐﻤﯽ ﻣﺸﮑﻞ اﺳﺖ اﻣﺎ ارزﯾﺎﺑﯽ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺗﻨﺸﻬﺎ آﺳﺎﻧﺘﺮ اﺳﺖ. در اداﻣﻪ ﭼﺎﻟﺶ ﻫﺎ و راﻫﮑﺎرﻫﺎي روﺷﻬﺎي اﺻﻼﺣﯽ ﻣﺨﺘﻠﻒ و ﻧﯿﺰ روﺷﻬﺎي ارزﯾﺎﺑﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﻨﺶ ﻫﺎ و ﻧﯿﺰ ﻣﺤﺎﺳﻦ و ﻣﻌﺎﯾﺐ ﻫﺮ روش ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﻔﻆ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻧﮋادﻫﺎ / ﺣﺸﺮه آﻓﺖ ﺑﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺘﯽ ﭘﺎﯾﺪار رﺳﯿﺪ.