بررسي تطبيقي سياست دولت در زمينه كاهش آلودگي دريايي با كشورهاي منتخب

اگرچه شناخت گسترده اي از مشكل آلودگي دريايي وجود دارد، اما پرداختن به آلودگي پلاستيكي دريايي نشان دهنده پيچيدگي يك مشكل چند وجهي مي ب اشد. به طور تقريبي 4.8 ميليون تا 12.7 ميليون تن پلاستيك در سال، از طريق منابع زميني وارد درياها و اقيانوس ها مي شود. ورود منابع زميني آلودگي پلاستيك در درجه اول از مديريت ضعيف زباله ناشي مي شود. زباله هاي دريايي يك چالش فرامرزي مي باشند كه ريشه در الگوي توليد و مصرف ناپايدار، مديريت ضعيف زباله هاي جامد، فقدان زيرساخت ها و چارچوب هاي قانوني و سياستي كافي و اجراي ضعيف آن ها دارد. راه حل هاي آلودگي دريايي شامل پيشگيري و پاكسازي مي باشد. براساس گزارش سال 2018 سازمان ملل متحد بيش از 60 كشور، مقرراتي را در جهت محدوديت و ممنوعيت استفاده از اقلام پلاستيكي وضع نموده اند. در تحقيق حاضر در گام اول به چگونگي ورود پلاستيك به درياها و اقيانوس ها پرداختيم؛ در گام دوم به بررسي ابزارها، سياست هاي موجود درجهت كاهش آلودگي پلاستيك پرداخته و در گام سوم، برخي از مهم-ترين سياست ها و اقدامات انجام گرفته توسط دولت هاي ايران، تايوان، اندونزي و چين مورد بررسي قرار گرفته است. علي رغم اقدامات و سياست-هاي اتخاذ شده اما نتايج بررسي ها، ضرورت توجه بيشتر و روز افزون به مقوله آلودگي درياها را متذكر مي شود.