مقايسه ي تأثير دو روش آموزش به شيوه ي بازي و سنتي بر انگيزه و پيشرفت تحصيلي رياضي دانش آموزان

هدف از انجام اين پژوهش مقايسه‌ي ميزان تأثير دو روش آموزش به شيوه‌ي بازي و سنتي بر انگيزه و پيشرفت تحصيلي رياضي دانش آموزان دختر سال چهارم ابتدايي شهر نيشابور بوده است، روش تحقيق، نيمه آزمايشي و از طرح پيش آزمون-پس آزمون با گروه گواه استفاده گرديد، حجم نمونه متشكل از 60 نفر دانش‌آموز دختر سال چهارم ابتدايي است كه 30 نفرآنهاگروه آزمايش و 30 نفر گروه گواه بوده است و با روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. ابتدا محقق از ميان مدارس ابتدايي شهرستان نيشابور يك مدرسه، سپس از ميان چهار كلاس چهارم اين مدرسه دو كلاس را انتخاب كرد، بعدازآن يك كلاس را به گروه آزمايش و كلاس ديگر را به گروه گواه واگذار كرد. ابزارهاي سنجش در اين پژوهش شامل پرسشنامه‌ي انگيزه رياضي، آزمون پيشرفت تحصيلي محقق ساخته و آزمون هوش ريون بوده است. براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها از روش‌هاي آمار توصيفي و در بخش استنباطي از تجزيه‌وتحليل كوواريانس استفاده گرديد. نتايج به‌دست‌آمده از تجزيه‌وتحليل داده‌ها نشان داد كه بين ميانگين‌هاي انگيزه و پيشرفت تحصيلي دانش آموزان آموزش‌ديده با روش بازي و دانش‌آموزان آموزش‌ديده با روش سنتي، ازنظر آماري تفاوت معنادار وجود دارد؛ بدين‌صورت كه ميزان انگيزه و پيشرفت تحصيلي دانش‌آموزاني كه به روش تدريس بازي آموزش‌ديده بودند نسبت به دانش‌آموزاني كه به روش تدريس سنتي آموزش‌ديده بودند، بيشتر بود. بنابراين، مي‌توان نتيجه گرفت كه آموزش به شيوه‌ي بازي نقش پررنگ و بااهميتي در افزايش انگيزه و پيشرفت تحصيلي دانش آموزان دارد.