شكل‌گيري سياست و انسان سياسي در انديشة سينايي

سياست در فلسفه جهان قديم به مفاهيم و مضاميني گره مي خورد كه راه به سوي فضيلت و سعادت مي گشود. رويكردي از اين دست را در انديشه سياسي سينوي نيز مي توان سراغ گرفت. پرسش اين نوشتار از چگونگي رويكرد بوعلي به سياست و نقش آدمي در ساحت زيست جمعي است. بوعلي سياست را به شيوه اي نوين و در لابلاي مباحث متنوع خود طرح نموده و شاني متفاوت از فيلسوفان پيشين براي آن در نظر گرفته است. زايش و پرورش سياست در انديشه وي از مباحث آغازين، تفاوت و تفاضل در آفرينش تا كسب معرفت پيامبرانه و رخ نمودن سنت در الهيات او و قد بر افراشتن عدالت در شهر آرماني اش ديده مي شود. افزون بر اين ابن سينا افزوده هايي به سياست انديشي دارد كه در انديشه هاي پيشينيان غايب بودند او پيوندي سترگ ميان معرفت، وحي و سياست برقرار مي كند و نقش سياسي مردمان را در ارتباط با جهان آسماني، تكليفي زمين و فضيلتي دروني و اخلاقي پي مي ريزد كه در شهر پيامبرساخته او در حضور نبي و پس از او به مثابه سازه اي وحي مدار استمرار مي يابد. سياست، شهر و انسان سياسي را بايد دستاوردهايي برخاسته از معرفت در انديشه سياسي ابن سينا دانست. اين سه گانه سياسي مانند بسياري ديگر از مفاهيم فلسفه سينوي در زنجيره معرفت آسماني و زميني قابل فهم و شناسايي اند؛ معرفت وحياني كه با قابليت خيال نبوي به بستر سياست كشيده مي شود و در حيات شهر ادامه مي يابد. كوشش اين نوشتار پژوهيدن چند و چون پيدايش سياست و انسان سياسي و چگونگي مشاركت آدمي در زيست جمعي در انديشه سياسي ابن سينا است. نوشتار جهت انجام اين مهم به شرح رويكرد ابن سينا به ريخت يابي شهر، نضج يابي ساختارهاي آن و هدف فرجامين زيست جمعي، كنش و سياست ورزي شهرياران و نقش و حضور سياسي شهروندان پرداخته است.