تقليل‌گرائي فوق طبيعت‌گرايانه در انديشه فرااخلاقيِ ابن‌سينا

هدف پژوهش حاضر كمك به سامان‌دهي انديشه فرااخلاقي ابن‌سينا و شناخت موضع وي در مورد حقيقت اوصاف اخلاقي است. در حقيقت مسأله اصلي پژوهش حاضر اين است كه بر مبناي ديدگاه ابن‌سينا، اوصاف اخلاقي مثل خوبي و بدي از چه نحوه وجودي برخوردار هستند؟ در پاسخ به اين سؤال دو احتمال وجود دارد. در ابتدا تصور شده است كه وي در حوزه وجودشناسي، نوعي برساخت‌گرا يا اعتبارگرا است، به اين معنا كه اگرچه از نوعي وجود براي اوصاف اخلاقي سخن مي‌گويد، اما وجود آنها برساخته ذهن و يا توافق عقلا است. به عبارت ديگر چنين تصور شده است كه خوبيِ عدالت و راست گفتن و بديِ ظلم يا دروغ‌گفتن حقيقت و وجودي غير از برساخته شدن توسط شهرت بين عقلا نداشته و در اين صورت ابن‌سينا ناواقع‌گرا است. احتمال دوم اين است كه ابن‌سينا در حوزه وجود و ثبوت نوعي تقليل‌گرائي مابعدالطبيعي است. اين پژوهش ضمن بررسي دو احتمال فوق - با كمك آراي فلسفي ابن‌سينا – احتمال نخست را رد كرده و شواهدي به نفع احتمال دوم ارائه مي‌كند.