كنكاشي بر گسترش افقي شهرها (مطالعه موردي شهر نيشابور)

یكی از خصایص برجسته و مهم فرایند شهرنشینی در ایران، گسترش سریع فیزیكی شهرها بویژه طی چند دهه اخیر به صورت پراكنده می باشد، كه با آثار متعدد از جمله اتلاف منابع طبیعی و اراضی شهرها توأم است. شهر نیشابور نمونه ای است كه آسیب های متعددی را از رشد شتابان و پراكنده متحمل شده كه مهمترین آنها نابودی اراضی مزروعی و باغی روستاهای حاشیه این شهر است. پژوهش حاضر، به دنبال بررسی تاثیر سكونتگاههای شهری در تغییر الگوی كاربری اراضی روستاهای پیرامون شهر نیشابور می باشد. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش توصیفی - تحلیلی است و برای استخراج داده های مورد نیاز از تكنیك مطالعات كتابخانه ای و اسنادی بهره گرفته شده، ضمن آنكه در زمینه ی نقشه های ارائه شده و اطلاعات مربوط به آنها نیز از نرم افزار سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) و ENVI استفاده شده است. مهم ترین یافته های پژوهش عبارتند از: نیشابور طی چند دهه اخیر دچار رشد پراكنده شهری شده و زمینه نابودی اراضی كشاورزی را فراهم كرده است و باعث تغییرات كاریری زمین ها از كاربری تولیدی به كاربری مصرفی و خدماتی شده است . ولی این تغییرات ایجاد شده در حوزه های شرقی و غربی و جنوبی شهر بیشتر می باشد در واقع در حوزه شمالی، توسعه شهر بر اساس سیاستهای دولت بوده و در حوزه های شرقی و غربی و جنوبی بر اساس توسعه خودجوش به وجود آمده است. توسعه شهر نیشابور تحت تاثیر محدودیت های طبیعی می باشد كه از سمت شرقی و غرب و جنوب با محدودیتهای طبیعی (اراضی كشاورزی ) همراه می باشد. در پایان سعی شده با ارائه راهكارهایی از نابودی اراضی كشاورزی مرغوب روستاهای حاشیه شهر جلوگیری به عمل آید.