ﺑﺮرﺳﯽ ﻋﻤﻠﮑﺮد ﻣﯿﺮاﮔﺮ اﺻﻄﮑﺎﮐﯽ ﺑﺮروي رﻓﺘﺎر ﻟﺮزه اي ﻗﺎب ﻓﻮﻻدي ﺷﻮرون

اﻣﺮوزه روش ﮐﻨﺘﺮل ارﺗﻌﺎﺷﺎت ﺳﺎزه ﺷﯿﻮه ﺟﺪﯾﺪي در روﻧﺪ ﺑﻬﺴﺎزي ﺳﺎزه ﻫﺎ و ﯾﺎ ﻃﺮاﺣﯽ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎي ﻣﻘﺎوم در ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎرﻫﺎي دﯾﻨﺎﻣﯿﮑﯽ از ﺟﻤﻠﻪ زﻟﺰﻟﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. در اﯾﻦ روش ﺑﺎ ﺗﻌﺒﯿﻪ وﺳﺎﯾﻞ و ﺗﺠﻬﯿﺰات ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﺎﻋﺚ ﮐﺎﻫﺶ ﺗﻐﯿﯿﺮﻣﮑﺎن وﺑﻬﺒﻮد ﭘﺎﺳﺦ دﯾﻨﺎﻣﯿﮑﯽ ﺳﺎزه ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ از آن ﺟﻤﻠﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان اﻓﺰودن وﺳﺎﯾﻞ ﺟﺎذب اﻧﺮژي ﺑﻪ ﺳﺎزه ﯾﺎ ﺟﺪاﺳﺎز ﻟﺮزه اي را ﻧﺎم ﺑﺮد. اﺳﺘﻔﺎده از ﻣﯿﺮاﮔﺮﻫﺎ ي اﻟﺤﺎﻗﯽ در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن اﺳﺘﻔﺎده از ﺟﺪاﺳﺎز ﻟﺮزه اي ﭘﺎﯾﻪ ﮐﻤﺘﺮ اﺳﺖ ﻣﻤﮑﻦ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﯿﺮاﮔﺮﻫﺎي واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮﻣﮑﺎن ﺑﻪ دو دﺳﺘﻪ ﻣﯿﺮاﮔﺮﻫﺎي ﺗﺴﻠﯿﻤﯽ و اﺻﻄﮑﺎﮐﯽ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﺼﺐ و ﺗﻌﻮﯾﺾ ﻧﺴﺒﺘﺎ ارزان وﺳﺎده ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻫﺎي اﺻﻄﮑﺎﮐﯽ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻫﺎي ﺗﺴﻠﯿﻤﯽ داراي ﻣﺰﯾﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮي ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﭘﺎراﻣﺘﺮ در ﻃﺮاﺣﯽ ﻣﯿﺮاﮔﺮﻫﺎي اﺻﻄﮑﺎﮐﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﺑﺎر ﻟﻐﺰش ﺑﻬﯿﻨﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺑﺴﺰاﯾﯽ در ﻋﻤﻠﮑﺮد ﻗﺎب ﻫﺎي ﻣﺠﻬﺰ ﺑﻪ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻫﺎي ﺟﺎذب اﺻﻄﮑﺎﮐﯽ دارد. در ﺗﺤﻘﯿﻖ ﺣﺎﺿﺮ ﯾﮏ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ اي از ﻗﺎب ﻫﺎي ﻓﻮﻻدي ﻣﻬﺎرﺑﻨﺪي در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻫﺎي ﺟﺎذب اﻧﺮژي اﺻﻄﮑﺎﮐﯽ اﻧﺠﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻘﺎدﯾﺮ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺎر ﻟﻐﺰش و ﺑﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﻔﻬﻮم ﺿﺮﯾﺐ رﻓﺘﺎر ﯾﮏ روش ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮاي ﻃﺮاﺣﯽ ﻣﯿﺮاﮔﺮﻫﺎي اﺻﻄﮑﺎﮐﯽ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﻗﺎب ﻫﺎي ﻓﻮﻻدي ﺑﺎ ﺗﺮازﻫﺎي ارﺗﻔﺎﻋﯽ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺎ اﻧﺠﺎم ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻫﺎي دﯾﻨﺎﻣﯿﮑﯽ ﻏﯿﺮﺧﻄﯽ ﻣﻮرد ارزﯾﺎﺑﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ. ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﯾﮏ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﺎ ﭘﺮﯾﻮدﻫﺎي ﺧﺎص روش ﺿﺮﯾﺐ رﻓﺘﺎر ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ روش ﻫﺎي ﻣﺘﺪاول ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺑﺎر ﻟﻐﺰش ﺳﺎزه ﺷﻮد.