اﻟﮕﻮﻳﻲ ﺑﺮاي اﻧﺠﺎم ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ژﺋﻮﺗﻜﻨﻴﻚ در ﭘﺮوژهﻫﺎي ﻣﺘﺮو ﺑﺎ ﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮ ﺗﺠﺎرب ﺣﺎﺻﻞ از ﭘﺮوژهﻫﺎي ﺧﻂ 7 ﺗﻬﺮان و ﺧﻂ 2 ﺗﺒﺮﻳﺰ

ﻣﻴﺰان و ﺣﺠﻢ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ژﺋﻮﺗﻜﻨﻴﻚ در ﭘﺮوژهﻫﺎي ﺧﻄﻲ ﺷﻬﺮي ﻣﺜﻞ ﺧﻄﻮط ﻣﺘﺮو ﻳﻜﻲ از ﻣﺴﺎﺋﻠﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﭘﺮوژهﻫﺎ اﻏﻠﺐ ﻣﺤﻞ اﺧﺘﻼف ﻣﻬﻨﺪﺳﻴﻦ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ. اﻫﻤﻴﺖ و ﻧﻘﺶ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ژﺋﻮﺗﻜﻨﻴﻚ در ﻃﺮاﺣﻲ ﺻﺤﻴﺢ و اﻧﺘﺨﺎب روﺷﻬﺎي اﺟﺮاﻳﻲ ﻣﻨﺎﺳﺐ در ﭘﺮوژهﻫﺎي ﺷﻬﺮي ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻃﺮات ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﻧﻴﺴﺖ. از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﻫﺰﻳﻨﻪ و زﻣﺎن ﻻزم ﺑﺮاي اﻧﺠﺎم ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻣﺬﻛﻮر ﻣﻄﺮح ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﺮاﻳﻂ ﺧﺎص ﻫﺮ ﭘﺮوژه و ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺣﺎﺻﻞ از ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت اوﻟﻴﻪ زﻣﻴﻦ ﺷﻨﺎﺳﻲ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺑﻬﻴﻨﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﻮد. در اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺳﻌﻲ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﺗﺠﺎرب ﺣﺎﺻﻞ از ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ژﺋﻮﺗﻜﻨﻴﻚ ﭘﺮوژهﻫﺎي ﺧﻂ 7 ﻣﺘﺮو ﺗﻬﺮان و ﺧﻂ 2 ﻣﺘﺮو ﺗﺒﺮﻳﺰ، ﺿﻤﻦ ﺑﺮرﺳﻲ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ژﺋﻮﺗﻜﻨﻴﻚ اﻧﺠﺎم ﺷﺪه در ﭘﺮوژهﻫﺎي ﻣﺬﻛﻮر اﻟﮕﻮﻳﻲ ﺑﺮاي اﻧﺠﺎم ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ژﺋﻮﺗﻜﻨﻴﻚ در ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻓﺎز ﻳﻚ و دو ﭘﺮوژهﻫﺎي ﻣﺘﺮو اراﺋﻪ ﮔﺮدد. در اﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﺧﻂ 7 ﻣﺘﺮوي ﺗﻬﺮان و ﺧﻂ 2 ﻣﺘﺮو ﺗﺒﺮﻳﺰ و ﻧﻴﺰ دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻠﻬﺎي ﻣﻮﺟﻮد در ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ژﺋﻮﺗﻜﻨﻴﻜﻲ ﺗﻮﻧﻠﻬﺎ، ﻓﻮاﺻﻞ و ﻋﻤﻖ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﮔﻤﺎﻧﻪﻫﺎ در ﺷﺮاﻳﻂ ﻣﺨﺘﻠﻒ زﻣﻴﻦ ﺷﻨﺎﺳﻲ، ﺣﺠﻢ و ﻣﻴﺰان آزﻣﺎﻳﺸﺎت ﺻﺤﺮاﻳﻲ و آزﻣﺎﻳﺸﮕﺎﻫﻲ ﻣﺸﺨﺺ ﮔﺮدﻳﺪه اﺳﺖ. در ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻣﺮﺣﻠﻪ اول ﻓﻮاﺻﻞ ﮔﻤﺎﻧﻪﻫﺎ ﺑﻴﻦ400 ﺗﺎ 500 ﻣﺘﺮ و در ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻣﺮﺣﻠﻪ دوم در ﺣﺪﻓﺎﺻﻞ ﮔﻤﺎﻧﻪﻫﺎي ﻗﺒﻠﻲ ﺣﻔﺮ 1 ﮔﻤﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﭼﺎه ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﻣﻨﺎﺳﺐ اﺳﺖ.