جنبه هاي فقهي مراقبت هاي پايان حيات بيماران كرونايي

بيماران مبتلا به بيماري كرونا كه سرعت انتقال بسيار بالايي دارد، گاهي به تدريج در وضعيتي قرار مي گيرند كه اميدي به بهبود وضعيت آن ها وجود ندارد. در متون فقهي مفهوم مراقبت هاي پايان حيات معادل با حيات غير مستقر است كه فقها اين دوره را حالت احتضار مي نامند. پرسش مطرح شده آن است كه فقه اماميه نسبت به مراقبتها و خدمات معنوي در مرحله پايان حيات بيماران كرونايي داراي چه رويكردي مي باشد؟ پژوهش حاضر با روش توصيفي تحليلي به بررسي مباني مراقبت هاي پايان حيات در فقه و تبيين ديدگاه فقها در اين زمينه مي پردازد. واكاوي ديدگاه فقها اين نتيجه را در پي دارد كه رويكرد فقها در اين دوره تسكين روحي و بيمار محوري است از جمله اين مراقبتها وجود گروه مداخلاتي معنوي از جمله روحانيون در لحظه پايان حيات بيماران است تا آداب و احكام معنوي مثل قرائت قرآن، رو به قبله گذاشتن بيمار و ... را انجام دهند. لذا پايان حيات بيماران كرونايي و مراقبت هاي معنوي در اين دوره بسيار حائز اهميت است؛ چراكه ارائه خدمات معنوي در اين دوران مي تواند موجب آسودگي رواني و ايجاد هدف و معنا در بيماران گردد