مسوليت مدني و ضمان قهري تفويت زمان و فرصت غير، ناشي از ترك فعل در شرايط كرونايي

امروزه «وقت» و «فرصت» از مهمترين سرمايه هاي بشري محسوب مي شوند، به گونه ايي كه گاه براي جلوگيري از اتلاف آن، هزينه ها و سرمايه هاي هنگفتي پرداخت مي شود. به طوري كه مي توان يكي از اهداف بشر در جهت فزوني تكنولوژي را صرفه جويي در زمان و ايجاد فرصت دانست، در عين حال اگر اين زمان و فرصت گرانبها بوسيله ترك فعل افراد آن هم در شرايط همه گيري كرونا فوت شود مسلما مصداق تعدي و تجاوز به حقوق افراد خواهد بود، جريان ارزش گذاري وقت و فرصت افراد، همچنين، شفاف سازي اين موضوع در جهت جلوگيري از تعدي و تجاوز نسبت به حقوق افراد، نيازمند كنكاش در نظريه ضمان« تفويت زمان و فرصت» را اهم جلوه مي دهد، اهميت توجه به اين موضوع در دوره همه گيري كرونا كه نيازمند تسريع در عملكرد مسولين و جلوگيري از فوت وقت و تجمع ارباب رجوع است بيش از هر زماني خود را نمايان مي سازد. پژوهش حاضر با روش تحليلي-توصيفي و با استمداد از قواعد فقهي چون لاضرر، اتلاف، تسبيب، مواخذه غاصب و... به بررسي قواعد مذكور در خصوص مسئوليت مدني تارك فعل در شرايط حساس كرونايي كه احتمال بروز تعدي و تجاوز به حقوق افراد بيش از هر زمان ديگري است پرداخته و در پي جبران خسارت و برعهده گرفتن ضمانت از سوي شخص تفويت كننده مي باشد. با اين حال با توجه به اين كه، از بين رفتن وقت و فرصت از جانب عرف مورد اغماض قرار نگرفته، و در فقه و حقوق ايران نيز گامي قابل ملاحظه در جهت به رسميت شناختن اين نظريه برداشته نشده است، در اين پژوهش در جهت شناخت مسوليتهاي مدني و ضمان قهري تفويت زمان و فرصت در گستره شرايط كرونايي كه با ترك فعل افراد، بيشتر خود را نمايان مي سازد، هستيم