مسئوليت سنجي انتقال بيماري كرونا در فرض عدم آگاهي از ابتلاي به آن

يكي از تدابير راهبردي در جلوگيري از شيوع بيماري، توجه دادن به مسئوليت انتقال اين نوع از بيماري هاست. بر اين اساس اثبات انتساب و احراز رابطه استناد بين نتائج و فرد ناقل در تحميل مسئوليت از جايگاه مهمي برخوردار خواهد بود. اين درحالي است كه در برخي از بيماري ها همانند كرونا، فرد بدون اطلاع از ابتلاي خويش، مي تواند ناقل بيماري خسارت باري باشد . سوالي كه در اين ميان مطرح مي شود آن است كه انتقال بيماري كرونا در فرض عدم آگاهي از ابتلاي به آن و بروز جنايتي از رهگذر انتقال چه مسئوليتي را متوجه فرد ناقل مي كند ؟ با نگرشي بر متون فقهي مي توان به دو نگره دست يافت: در نگاه برخي از فقيهان انتقال بيماري در اين فرض از مصاديق خطاي محض است و در مقابل برخي نيز معتقدند كه مسئوليتي متوجه فرد ناقل نيست. بر اين اساس، نتائج به دست آمده در اين تحقيق كه بر مدار روش تحليلي – توصيفي سامان يافته، نشانگر آن است كه با در نظر گرفتن لزوم احراز رابطه استناد و عدم آگاهي از بيماري در صورتي كه انتقال بر اثر عواملي غير اختياري مانند تنفس و يا عطسه صورت پذيرد، مي توان مسئوليت را در قالب خطاي محض به تصوير كشيد و در صورتي كه انتقال بر اثر رفتاري ارادي رخ دهد، جنايت واقع شده شبه عمد خواهد بود