مسئوليت سنجي انتقال بيماري واگير راهبردي فقهي براي ارتقاء امنيت سلامت

شيوع بيماري هاي واگير تهديدي عليه امنيت سلامت جامعه است، بنابراين كنترل رفتار بيماران، محدود سازي آنها و در نتيجه جلوگيري از انتشار بيماري در ميان افراد جامعه، از اهميت بالايي برخوردار است. در اين ميان توجه به ظرفيت غني فقه اسلامي مي تواند نقش مهمي را در مهار بحران هاي ناشي از بيماري هاي واگير ايفا نمايد.از همين رهگذر در نوشتار حاضر مسئوليت سنجي انتقال بيماري هاي واگير به عنوان يكي از تدابير راهبردي فقه در جلوگيري از شيوع بيماري و قطع زنجيره انتقال، مورد تبيين قرار گرفت. به ديگر سخن اگر چه در برخي از بيماري ها انتقال عامل بيماري زا با اسباب پنهان صورت مي گيرد، اما همانند اسباب ظاهري؛ داراي آثار و نتايجي است كه در صورت احراز رابطه استناد بين اين نتائج و اسباب پنهان، در مسئوليت ناقل نمي توان ترديد كرد. بدين منظور با هدف تعيين ميزان مسئوليت فرد ناقل در جرائمي كه به واسطه ابتلاي به بيماري رخ نموده، ويژگي هاي موجود در بيماري هاي واگير از جمله ميزان كشندگي، علم و جهل طرفين از آلودگي، كيفيت انتقال بيماري و نيز عملكرد فرد مبتلي شده در رعايت اصول بهداشتي و ميزان توجه به هشدارها مورد بازخواني قرار گرفت.يافته هاي پژوهش حاضر كه بر مدار روش تحليلي – توصيفي سامان يافته، نشانگر آن است كه با در نظر گرفتن رابطه استناد مي توان رفتار ناقل را در عناويني مانند: قتل عمد، شبه عمد و خطاي محض تحليل كرده و وي را مسئول دانست.