بايسته هاي آموزش مجازي از منظر پراگماتيسم

آموزش مجازي يكي از پيامد هاي عصر صنعتي و فرا صنعتي است كه قدمت 150 ساله دارد. اين نوع آموزش از نتايج دگرگوني نظام اقتصاد جهاني و توسعه فناوري صنعتي به خصوص فناوري مربوط به حمل و نقل و ارتباطات پستي است كه در آن دانش و اطلاعات مهمترين منبع ثروت براي رفع نياز هاي افراد جامعه تلقي و در محافل فردي و گروهي رد و بدل مي شوند. تغيير ساختار آموزش سنتي به آموزش و يادگيري از دور بسيار طولاني، وقت گير وتدريجي رخ داده است. يك دوره 100 ساله توام با شك و ترديد كه در رقابت با آموزش سنتي و حذف آموزش چهره به چهره، سعي در حفظ موقعيت و هويت بخشي داشته و در دوران طلايي 50 ساله اخير و عصر اينترنت سعي در ارائه آموزش با ويژگي هاي آموزش حضوري و سنتي و تعاملات چهره به چهره الكترونيكي دارد. آموزش مجازي با تفكر پراگماتيسمي مبتني بر يادگيرنـده بـه عنوان عامل و يادگيري فعال و مشاركتي به عنوان عمل است كه اين معرفت مستلزم تجربه ورزي در محيط الكترونيك اسـت. ايـن نوع تجربه ورزي در محيط آموزش مجازي به فراگيران كمك مي كند تا با تعيين اهـداف مشـترك، پـژوهش هـاي مشـترك، يادگيري و تلاش مشترك براي حل مساله به سطوح عميق تري از دانش و آگاهي دست يابند و در ادامه بتواند مهارتهاي اجتمـاعي مورد نياز را كسب نمايد. پژوهش حاضـر بـه شـيوه ي اسـتنباطي در پـي آن اسـت كـه الزامـات آموزش مجازي را در تفكـر پراگماتيسمي بيان كند. انگيزه و اهميت درك يادگيرنده، محتوا و تناسب آن با نيازهاي يادگيرنده، كسب تجارب آموزش آنلاين از مفاهيم مطرح شده در اين تحقيق مي باشد.