نقد اموزش مجازي در مقايسه با اموزش حضوري

هيچ چيزي در دنيا وجود ندارد كه خوب مطلق يا بد مطلق باشد؛ هر شرايطي، هر روشي و هر ديدگاهي از يك نظر خوب است و از يك نظر بد. اگراين موضوع را با جهان پيرامون خود مقايسه كنيم درمي يابيم كه بي ارتباط با آموزش مجازي و حضوري نيست. با توجه به فضاي مطلق حاكم بر جامعه و شرايط كرونا نبايد تسليم شد و به اين اميد نشست كه چگونه پيش مي رود و نظاره گر آن باشيم.اموزش حضوري و مجازي علي رغم تفاوت هاي بيشماري كه دارند هر كدام در جايگاه خود مزايا و محدوديت هايي داشته كه بررسي آنها بسيار حائز اهميت است؛ زيرا كه با بهره گيري درست از آن مي‌توان به نتايج قابل قبولي دست يافت. همانطور كه در بسياري از حوزه‌ها مانند روانشناسي و فلسفه بسياري از نظريه ها رد شده و ديدگاه هاي جديدي اضافه شده است اين موضوع در اين مقوله نيز صدق مي‌كند، بنابراين شايد در نگاه اول و مقايسه اين دو موضوع پي ببريم سطح يادگيري در آموزش حضوري تا حد قابل قبولي بهتر مي باشد اما بايد بدانيم هيچكدام نسبت به ديگري برتر نيست و هر كدام از ان ها ممكن است براي شخصي خاص و در شرايطي خاص بهترين گزينه باشد.. زندگي مردم دائما در حال الكترونيكي شدن است و مردم بيش از پيش جهت رفع امورات روتين خود از اينترنت استفاده مي‌كنند. فعاليت‌هاي خود مانند خواندن خبر، ديدن برنامه‌هاي تلويزيوني، صحبت با دوستان، رزرو هتل، خريد و ... را به صورت آنلاين انجام مي‌دهند. پس با توجه به تمامي موارد ذكر شده، چرا بايد آموزش سنتي باقي بماند؟!يا چرا بايد همچنان فضاي حضوري را موثر تر دانست؟ بنابراين هدف روشن سازي اين مقوله است.پژوهش حاضر به روش كتابخانه اي و با بهره‌گيري از منابع معتبر صورت پذيرفته است. در ابتدا به شرح مختصري در مورد آموزش مجازي و سنتي پرداخته و در ادامه به بررسي آن از منظر فلسفه تعليم و تربيت در ديدگاه‌هاي انديشمندان مي‌پردازد.هدف بررسي و نقد چارچوب هاي آموزش مجازي و سنتي در ديدگاه فلسفه و اهداف تربيتي است، بنابراين مقاله حاضر پس از نگاهي مقدماتي بر اموزش مجازي و سنتي پيوند آن را در ديدگاه فلسفه مورد بررسي قرار دهد.