بهزيستي ديجيتال و بايسته هاي آن : نقدي بر گفتمان حاكم بر بهزيستي كودكان در فضاي مجازي

فرآيندهاي آموزشي از شروع همه‌گيري كرونا تا كنون دچار تحولات شگرفي شده است و اكنون فرصت مناسبي است تا تأملي در تجربيات استفاده از فناوري و چگونگي تأثير آن بر رفتار، روابط و جامعه داشته باشيم. فرصتي براي انديشيدن در مورد نكات مثبت و منفي فناوري‌هاي ديجيتال كه از طريق آنها هويت ديجيتالي خود را درك كنيم و شايد بتوانيم بهزيستي ديجيتال را از صرفاً يك كلمه به يك مفهوم معنادار تغيير دهيم. اين پژوهش با رويكرد تحليل گفتمان مبتني بر ديدگاه جاگر و ماير (‏۲۰۰۹) و باتوجه‌به گونه‌شناسي اروت و وايتينگ (‏۲۰۰۸)‏، پيرامون بهزيستي كودكان به تبيين مؤلفه‌هاي شكل‌دهنده به گفتمان بهزيستي در هر دوره پرداخته و مبتني بر آن مواجهه‌هاي تربيتي با رفتارها و زندگي كودكان در فضاي مجازي را گونه‌شناسي نموده و بر آن اساس رهيافت‌هايي براي تربيت در فضاي مجازي ارائه مي‌كند. بر اساس يافته‌هاي حاصل از مطالعه لازم است در شرايط كنوني كه توجه به زيست كودكان در فضاي مجازي اهميت مضاعف يافته است بايد ملاحظاتي كه طي تحولات گفتماني شامل توجه به بهزيستي جسماني، بهزيستي عاطفي هيجاني و بهزيستي محيطي و جهاني تبيين شده‌اند و تجارب حاصل در اين دوران به‌صورت توأمان موردتوجه قرار گيرند.