فلسفه يادگيري تركيبي: افزايش عامليت يادگيرنده در نظام‌هاي تربيتي آينده

مقاله حاضر با استفاده از روش توصيفي-تحليلي به تحليل رويكرد يادگيري تركيبي پرداخته و پرسش از ميزان عامليت يادگيرنده در رويكردهاي مختلف را مدنظر قرار داده است. رويكردهاي سنتي تربيت با تأكيد بر نقش معلم و محوريت محتواي معين و آموزش در فضا و زمان مشخص، موجب كاهش عامليت يادگيرنده مي‌شود. رويكرد يادگيري تركيبي، تركيب تجارب يادگيري حضوري و مجازي را مدنظر دارد. در اين رويكرد، يادگيرندگان نقش فعال‌تري دارند؛ به‌طوري كه دسترسي آنها به منابع آموزشي متنوع در فضاهاي برخط و استفاده از تدريس معلمان مختلف كه درس‌هاي خود را به‌طور آزاد منتشر كرده‌اند، بيش‌ازپيش افزايش داشته است. همچنين، فضا و زمان آموزشي محدود به كلاس و ساعت خاص درس نيست و يادگيرندگان در زمان و مكان مورد نظر خود مي‌توانند از درس‌ها استفاده كنند. اين امر، در مقايسه با رويكرد سنتي تربيت، شرايط بهتري براي افزايش عامليت يادگيرندگان ايجاد مي‌كند.