بايدها و نبايدهاي فعاليت اجتماعي زنان با توجه به سيره حضرت خديجه(س)

مسائل زنان، كاستي‌ها و بايسته‌هاي مربوط به آن‌ها، از ديرباز جـزء مـسائل مهـم جوامـع مختلف، از جمله جامعة ايران بوده است. اين امر در سال‌هاي پـس از انقـلاب صـنعتي و تحقق مدرنيته، در كليه جوامع از امتياز و ويژگي بسزايي برخـوردار شده است، منتهـا در ايران، خصوصاً پس از انقلاب اسلامي، تعريف صحيحي از رسالت زنان در جامعة اسـلامي ارائه شده است؛ همچنين ايجاد بستر لازم براي مشاركت زنان در امر حكومت، اهميت و حساسيت مضاعفي يافته است. با مطالعه شرح حال زنان صدر اسلام متوجه مي‌شويم زناني بودند كه قبل از اسلام‌آوردن، شغل‌هاي اجتماعي داشتند؛ اما داشتن نقش‌هاي اجتماعي براي زنان رايج نبوده است. خداوند آخرين پيامبر خود را در جامعه جهل‌زده شبه جزيره عرب مبعوث مي‌كند. لذا براي آنكه اسلام در جامعه عرب بتواند رشد كند و رهبر آن بتواند در بين افرادي كه متصل به زر و سيم، بت‌ها و مسائل مادي بودند، موقعيتي داشته باشد بايد پشتوانة اقتصادي هم داشته باشد. خداوند اين پشتوانه اقتصادي را در مسيري طبيعي قرار داد؛ يعني دست خداوند از پشت صحنه چنان ترسيم كرده كه حضرت خديجه(س) در آن موقعيت زماني بتواند بدون اينكه از موقعيت خود عقب‌نشيني كند چنين نقشي را ايفا كند. علاوه بر صفات خود رسول اكرم‌(ص) در درستكاري، امين‌بودن و راستگويي كه در جامعه مشهور بود و اعمال خود پيامبر در طول حياتشان از نظر دعوت‌هاي طبقات بالاتر جامعه، از نظر مالي يا از نظر قدرتي پشتوانه‌بودن حضرت خديجه براي پيامبر اكرم‌(ص) بسيار مؤثر بود.