سياست متعاليه نقطه التقاي پارسيا و آرمان رهايي

مقاله حاضر با اين فرض كه فيلسوف يا حكيم فقط به دانستن چيزها چنانچه هستند، اكتفا نمي كند بلكه قيام به كارها چنانچه بايد، امتداد كنشي انديشه وي محسوب مي شود و اينكه حكيم فقط واقف بر حقيقت نيست،بلكه پاي آن هم مي ماند اين سوال را مطرح مي كند موضع ملاصدرا در قبال حقيقت چيست؟ آيا چنانچه فوكو ذيل مختصات پارسيا بيان نموده، حكيم ماحاضر است دست به همان معامله اي بزند كه سقراط با حقيقت نمود؟ اين پژوهش با اين توصيف به وجوه كنشي پارِسياگونه ملاصدرا در مصاف با اصحاب قدرت و عوامل مخدوش كننده خرد اجتماعي مي پردازد. بنابراين، مطالعه رسالت سياسي-اجتماعي ملاصدرا در دو محور معين مي شود. اول به رسالت پارسيايي ملاصدرا پرداخته مي شود. پارسيا يعني راستگويي بي‌مداهنت و مراقبت جوانب، آزادي بيان، رك‌گويي و حقيقت‌گويي صريح در تقابل با اراده پادشاه و يا در تقابل با خواهش‌هاي خردگريز اكثريت و در محور دوم به اهتمام ملا صدرا در جهت احصاي عوامل مخدوش كنندة حقيقت آنچنانكه باعث تباهي خرد اجتماعي شده است توجه مي شود، كنشي كه مي تواند با كنار زدن لايه هاي جهل به رهايي عقل انساني از چنبره عوامل مخدوش كننده آن بيانجامد. بحث كنار زدن لايه هاي جهل از ادبيات آرمان رهايي مكتب فرانكفورت اخذ شده است. مقاله حاضر براي پوشش حداكثري معاني از روش گفتمان بهرمند مي شود.