تجربه سياست متعاليه در جمهوري اسلامي ايران(مطالعه موردي دولت هاي سازندگي، اصلاحات و عدالتخواه)

سياست متعاليه را مي توان براساس يعرف الاشياء باشباهها ونظائرها يا«تُعرَفُ الاَشياءُ بِاَضدادِها». اينكه بشناسيم چه كسي نمي‎باشيم ويا مخالف چه كسي مي‎باشيم به عبارت ديگر شناخت شيء از طريق شناخت ضد آن. در اينجا يعني سياست متعاليه بواسطه ي سياست متدانيه شناخته و معرفي مي شود. امام خميني سياست را به سه گونه يِ شيطاني، صحيح و الهي صورتبندي مي كند و ما سومي را به سياست متعاليه مي شناسيم يعني سياستي كه تمايزش با دو سياست پيش گفته در اين است كه اولا فقط به منافع شخصي نمي انديشد و ثانياً صرفاً محصور به دنيا نمي گردد بلكه بدنبال اين است كه آخرت مردم را نيز آباد سازد مسأله اين است كه اين سياست سومي داراي چه ويژگي هايي است و جمهوري اسلامي ايران از جمله دولت هاي سه گانه يِ سازندگي، اصلاحات و عدالتخواه كه مدعي پياده سازي آن مختصات مي باشند آيا در عمل هم موفق بوده اند بنابراين نويسنده مقاله با اذعان به مؤلفه هاي سياست متعاليه سعي كرده است تجربه جمهوري اسلامي ايران با مطالعه مورديِ دولت هاي سازندگي، اصلاحات و عدالتخواه را براساس روش پس كاوي دنبال كند؛سؤال اصلي نيز اينچنين«سياست متعاليه در دولت هاي سازندگي، اصلاحات و عدالتخواه با چه تجربه اي همراه بوده است؟»مطرح گرديده و فرضيه اش اين است كه؛ ميان كنشگري هاي بايد و نبايد؛ درست و نادرست؛ خوب و بد؛ و وظيفه يِ دولتمردان جمهوري اسلامي ايران در هر دوره با سياست متعاليه رابطه معناداري وجود داشته است. نتيجه ي مقاله اين شد؛اگرچه مردم و برخي از صاحب نظران در باب انطباق عملكردي دولت ها با مختصات سياست متعاليه نظر مخالفي دارند ولي در مقابل آنان؛ هريك از دولت هاي سه گانه، عملكرد دولت-شان را يا منطبق با ويژگي هاي سياست متعاليه و ابزاري براي استقرار و گسترش عدالت دانسته اند و يا مدعي-اند كه در اين راه حداقل شأنه خالي نكرده و تلاششان را كرده اند آنان براين باورند كه دولت مربوطه شان در تمامي احكام اجتماعي-سياسي طوري سياستگذاري كرده است كه مردم با عمل بدان ها بتوانند به كمال و سعادت دست يابند.