نقش مُخرّب تحجرگرايي وهّابيت در تحقق تمدن نوين اسلامي

بر مسير تحقق تمدن نوين اسلامي، آسيب‌ها و موانع زيادي وجود دارد كه شناخت و بررسي هركدام آنها ضروري و انكار ناپذيراست؛ چون جلوگيري و راه حل براي آسيب‌ها، بدون آشنايي به آن‌ها ناممكن مي‌باشد. اين آسيب‌ها به موانع بيروني و دروني تقسيم مي‌شوند كه قسم دروني آن را مشكلات موجود در سبك زندگي مسلمانان تشكيل مي‌دهد. اين يك قضيه مسلم است كه با از بين بردن موانع داخلي، راحت‌تر مي‌توان بر موانع بيروني و خارجي غلبه كرد. يكي از موانع دروني كه در مقابل تمدن نوين اسلامي به مثابه يك چالش مطرح است، سطحي‌نگري و تحجرگرايي طيف وهّابيت مي‌باشد. اين مانع به حدّي نيرومند بوده كه دنيايي عَرَب را از عجم، سني را از شيعه و وهّابيت را از غير وهّابيت جدا ساخته و باعث درگيري‌هاي زياد ميان مسلمانان و كشورهاي اسلام شده است و فرصتي خوبي را براي اهداف شوم غرب فراهم نموده كه آنان با دسيسه‌‌هاي مختلف همواره به دنبال استعمار كشورهاي اسلامي و انتقال ناامني‌ّها، اختلافات و درگيري‌ها به سمت مسلمانان بوده اند. يافته‌هاي پژوهش حاضر كه با روش توصيفي-تحليلي از منابع مختلف به دست آمده نشان مي‌دهد: تحجرگرايي، خشك انديشي و عقل‌ستيزي وهابيان، علاوه بر بسترسازي استفاده جويي براي غربي‌ها، باعث انحطاط فكري و فرهنگي جامعه اسلامي گرديده و سبب بروز اختلافات و كشمش‌هاي دروني ميان مسلمانان شده است و همچنان به مثابه يك مانع جدّي در برابر ايجاد تمدن نوين اسلامي قرار دارد؛ لذا براي رهايي از اين پديده‌اي مخرّب، بايد ضمن احترام به باورها و ارزش‌هاي ملي با اتكا به عقلانيت ديني، روشنگري و تبيين درست مفاهيم و آموزه‌هاي اصيل اسلامي به تقويت همبستگي، خردورزي و پُررنگ سازي جنبه‌هاي مشترك تمدن اسلام همت گماريده شود، تا فضايي جديد بر پايه صلح، اعتماد و عقلانيت در جهان اسلام پديد آيد.