منطقه گرايي قديم و جديد و نقش ايران در منطقه گرايي نوين

Old and New regionalism and the role of Iran in modern regionalism

با پايان جنگ جهاني دوم، موضوع جهاني شدن به يكي از موضوعات مهم در سطح نظام بين الملل تبديل شد كه در برگيرنده ي همه ي تغييرات و دگرگوني ها در حوزه هاي مختلف حقوق بين الملل، اقتصاد، ايدئولوژيك، تكنولوژيك و فرهنگي قديم و جديد در عرصه ي بين المللي است. در همان حال، موازي با بحث جهاني شدن، منطقه گرايي كه به دو نوع منطقه گرايي قديم و جديد تقسيم شده است نيز به طور فزاينده اي مورد توجه مناطق مختلف جهان قرار گرفت. شواهد نشان مي دهد كه در منطقه گرايي، موج اول منطقه گرايي به عنوان يك ساز و كار دفاعي براي كاهش وابستگي به اقتصاد بين الملل برآورده مي شد. اما بسياري از پژوهشگران منطقه گرايي نوين بر اين باورند كه در عمل منطقه گرايي بسيار چند جانبه تر و چند بعدي تر از گذشته هاست. دولت ها اينك وارد تلاش هاي منطقه گرايانه هم پوشان مي شوند، بدون اينكه احساس كنند چنين فرايندي ممكن است آن ها را در تقابل با يكديگر بوده يا اين تلاش ها در تناقض با يكديگر باشند. با توجه به اينكه ايران يكي از كشورهاي مهم خاورميانه به شمار مي رود ، نقش آن در منطقه گرايي نوين بسيار حائز اهميت است. چرا كه در سال هاي اخير توانسته تحولات فرهنگي، مذهبي و نظامي گسترده اي را به نام خود ثبت كند و در فعاليت هاي بين المللي خود داراي سهم فرهنگي گسترده اي باشد