اثربخشي طرحواره درماني بر كيفيت زندگي و بهزيستي روانشناختي زنان مطلقه

مقدمه: طلاق یكی از آسیب های اجتماعی است كه گاه باعث كاهشسلامت عمومی و كیفیت زندگی در فرد می گردد. لذا مداخلات رواندرمانی در فرد بخصوص زنان مطلقه به عنوان گروه آسیب پذیرجامعه می تواند مفید واقع شود. بدین منظور هدف از این پژوهشارزیابی میزان تاثیر طرحواره درمانی بر افزایش كیفیت زندگی وسلامت روان زنان مطلقه می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعهجامعه آماری شامل 30 نفر از زنان مطلقه شهرستان ارومیه بود كهاز دو گروه آزمایش و كنترل به تعداد 15 نفر در هر گروه استفادهشد. روش كار از نوع كارآزمایی بالینی بود. پس از بررسی دو مولفه كیفیت زندگی (WHOQOL-BREF) و سلامت روان (GHQ) بوسیله پرسشنامه های مربوطه، 10 جلسه مداخله ای یك ساعته برگزار شد. سپس مولفه ها دوباره ارزیابی شد و با كنترلپیش آزمون از طریق آزمون تحلیل كواریانس چند متغیره پسآزمون مقایسه گردید. یافته ها: نتایج نشان داد كه طرحواره درمانیباعث ارتقاء میزان هر دو مولفه كیفیت زندگی و سلامت روان موردبررسی در مقایسه با گروه كنترل، بصورت معناداری شده (P<0.05) نتیجه گیری: این پژوهش نشان می دهد كه طرحواره درمانی میتواند به عنوان یك رویكرد موثر در جلوگیری از آسیب های روانی ناشی از طلاق در زنان بكار گیرد.