روش‌هاي بهبود كنترل غيرمتمركز سازه‌ها

در رويكرد متداول كنترل متمركز، به دليل محدوديت پهناي باند اطلاعات، فرآيند سيستم كنترلي دچار تأخير زماني شده، كه به كاهش راندمان سيستم و در صورت تشديد، به ناپايداري آن منجر مي‌گردد. از طرف ديگر به دليل يكتايي واحد پردازش مركزي، در صورت از كارافتادگي احتمالي آن در هنگام رخداد زلزله، كل سيستم كنترلي مورد نظر از مدار خارج خواهد شد. براين اساس رويكرد كنترل غيرمتمركز در دو دهه‌ي اخير مورد توجه قرار گرفته است. در اين رويكرد با تقسيم سازه به چند زيرسازه و استقرار مراكز پردازش مستقل در هريك، از يك طرف قابليت اعتماد سازه در مقابل ازكار افتادگي احتمالي افزايش خواهد يافت و از طرف ديگر با كاهش تعداد حسگر و محرك مرتبط با هريك از مراكز پردازش و متعاقباً كاهش حجم انتقال داده درون زيرسيستم، از ترافيك اطلاعاتي مسيرهاي مربوطه كاسته شده كه متعاقباً به كاهش تأخير زماني نامطلوب منتج مي‌گردد. عليرغم مزاياي رويكرد غيرمتمركز، اين روش در مقايسه با روش متمركز سنتي منجر به حصول پاسخ كنترلي زيربهينه خواهد شد. دليل اين مسئله به محدوديت دسترسي مراكز پردازش به كل مقادير حالات سازه، و تصميم‌گيري تنها براساس مقادير پاسخ زيرسازه‌ي متناظر برمي‌گردد. در اين راستا بخش قابل توجهي از تحقيقات معاصر به ارائه‌ي راهكاري درجهت حذف يا تعديل اين معضل معطوف شده است. در اين مقاله با تمركز بر روش‌هاي بهبود نتايج كنترل غيرمتمركز سازه‌ها، مقايسه‌اي مابين مطالعات مربوطه صورت گرفته و به تحقيقات مبتني بر رويكرد تخمين بطور ويژه پرداخته مي‌شود.