پوشش هاي انطباق پذير، رويكردي نوين به معماري پايدار

ساختمان ها و شاخصه هاي مورد نياز آنها در طول دو دهه گذشته بسيار تغيير كرده است. با توسعه در زمينه مصالح نوين، فرآورده ها و روش هاي ساخت ابداعي، حركت به سوي ساختمان هايي با كارايي بالاتر و سازگار با محيط زيست امري ضروري مي نمايد. آنچه كه امروز از آن به عنوان معماري پايدار ياد مي شود، بازنگري اصلاح طلبانه اي به مصرف بي رويه انرژي، بهره برداري از طبيعت و منابع طبيعي است كه تا حد امكان رو به كاهش مي باشد به گونه اي كه مديريت آلاينده هاي محيطي و پسماندهاي ناشي از ساختمان سازي لطمه اي به چرخه حيات بشر وارد نكند. پوشش ساختمان به عنوان حدفاصل فضاي درون و بيرون، از قابليت ويژه اي جهت مصرف بهينه انرژي از يك سو و ابزار بهره مندي از انرژي هاي طبيعي تجديد پذير از سوي ديگر برخوردار است. با پيشرفت دانش مهندسي و فناوري نوين، توجه بيشتري صرف پوشش هاي انطباق پذير شده كه با عملكردي هوشمند و واكنشي امكان بهره بردن از انرژي محيطي و صرفه جويي در مصرف سوخت هاي فسيلي ساختمان را ممكن ساخته است. بر اين اساس رهيافت پوشش هاي انطباق پذير و ويژگي ها و عملكردهاي آن به ويژه نحوه بكار گيري و رفتار آن ها در ساختمان هدف اصلي اين مقاله مي باشد كه در جهت دستيابي به رويكردي نوين در معماري پايدار مي تواند مورد توجه قرار گيرد.