بررسي تناسب اراضي براي روش هاي مختلف آبياري با استفاده از سيستم ارزيابي پارامتريك (مطالعه موردي: دشت شهيد رجايي استان خوزستان)

رشد روز افزون جمعيت و محدوديت منابع آب و خاك لزوم توجه به عوامل تاثيرگذار بر توليدات غذايي از جمله تناسب روش آبياري با اراضي را بيش از پيش نموده است. اين تحقيق با هدف مقايسه روش هاي مختلف آبياري بر اساس سيستم ارزيابي پارامتريك در زميني به مساحت 2250 هكتار در دشت شهيد رجايي واقع در استان خوزستان در جنوب غربي ايران صورت گرفته است. خصوصيات خاك منطقه مورد مطالعه شامل بافت، عمق، شوري، محتواي كربنات كلسيم، شرايط زهكشي و شيب خاك از مطالعه خاكشناسي مربوط به سازمان آب و برق استان خوزستان به دست آمد. پس از تجزيه و تحليل و ارزيابي ويژگي‌هاي خاك، نقشه‌هاي تناسب براي روش‌هاي آبياري سطحي، قطره‌اي و باراني، با استفاده از تكنيك‌هاي سنجش از دور (RS) و سيستم اطلاعات جغرافيايي (GIS) تهيه شد. نتايج نشان داد كه با اعمال آبياري باراني به جاي آبياري قطره اي و سطحي، سطح حاصل خيزي 2240 هكتار، معادل 99 درصد از اراضي دشت شهيد رجايي بهبود مي-يابد. هم چنين با استفاده از روش آبياري قطره اي به جاي آبياري باراني و سطحي، تناسب اراضي 8 هكتار، معادل 5/0 درصد از اراضي اين دشت ارتقا خواهد يافت. بررسي ها مشخص كرد كه عوامل اصلي محدود كننده در استفاده از روش هاي آبياري سطحي و باراني شوري، قلياييت و زهكشي و مهم ترين عوامل محدود كننده در استفاده از آبياري قطره اي نيز شوري، قلياييت، زهكشي و محتواي كربنات كلسيم خاك بود. در نهايت مي توان گفت آبياري باراني براي بهبود بهره‌وري زمين، مؤثرتر و كارآمدتر از روش‌هاي آبياري سطحي و قطره‌اي بودند.