مقايسه AHP فازي و AHP در مدل تصميم گيري چند معياره فضايي جهت برنامه ريزي كاربري زمين شهري

Comparison of Fuzzy AHP and AHP in spatial multi-criteria decision making model for urban land use planning

تئوريهاي برنامه ريزي مدرن مشوق شيوه هايي هستند كه كليه ذينفعان را با ارزشهاي مباحثاتي گوناگون درنظر مي گيرند تا بدين طريق از تصميمات سياسي و دستكاري اجتناب نمايند. در دهه گذشته، كاربرد شيوه هاي كمي نظير تكنيك هاي تصميم گيري چند معياره در روشهاي تناسب زمين افزايش يافته است كه اين مسئله امكان جابجايي داده هاي ناهمگن را فراهم مي آورد. اكثر اين كاربردها عمدتاً در تكنيك هاي تصميم گيري براي رده بندي اولويت گزينه هاي از پيش تعريف شده مديريت يا سناريوهاي برنامه ريزي كاربرد دارند. اما مطالعه حاضر روش كاربرد تصميم گيري فضايي نه تنها براي رده بندي اولويت گزينه هاي انتخابي و تحليل سناريوي اجرا، بلكه براي ارائه بينش هايي در زمينه وسعت فضايي راهكارها وآلترناتيوها را نشان مي دهد. اين مسئله به ويژه در موقعيتي مفيد مي باشد كه گذرها و انتقالات سياسي مربوط به سياست هاي برنامه ريزي شهري، فضاي قابل ملاحظه اي براي تشخيص در اختيار تصميم گيرندگان محلي قرار دهد. براي نيل به اين مهم، مطالعه نتايج دو تكنيك كمي ( روش تحليل سلسله مراتبي (AHP) و AHP فازي) را در جهت شناسايي وسعت نواحي كاربري زمين و اراضي در سناريوي برنامه ريزي شهري در مقياس بزرگ باهم مقايسه مي كند.شيوه مطرح شده با در نظر گرفتن مقياس و هدف تصميم گيري، يك بعد جديد نيز به تحليل تطبيقي كاربرد اين تكنيك ها در برنامه ريزي شهري اضافه مي كند. نتيجه بدست آمده نشان مي دهد كه در مرحله اوليه فرايند برنامه ريزي، زماني كه شناسايي گزينه هاي توسعه به عنوان نقطه كانوني ضروري مي باشد، روشهاي ساده شده كفايت مي كنند. در اين موقعيت، انتخاب تكنيك هاي پيچيده تر الزاماً بازده هاي متفاوتي توليد نمي كند. اما، زماني كه برنامه ريزي نيازمند شناسايي وسعت فضايي حوزه توسعه ارجع باشد، در نظر گرفتن منطقه تقاطع پيشنهاد شده توسط هر دومدل ايده آل خواهد بود.