نقش و فوايد عناصر پايداري در معماري بومي ايراني

معماري بومي به عنوان بخشي از ميراث معماري ايراني محسوب مي شود كه بيان كنندۀ بخشي از ويژگي هاي فرهنگي، جغرافيايي و اقليمي هر منطقه است. لحاظ كردن ويژگي هاي فوق توانسته با ارائۀ شيوه هاي مناسب، شرايط سخت زندگي در اقليم هاي مختلف را براي ساكنان سهولت بخشد. اين نوع از معماري با ابداع روش هاي مختلف به بهترين روش از شرايط اقليمي بهره برده، و در تامين نيازهاي طبيعي، معيشتي، معيارهاي اجتماعي و باورها و اعتقادات تاثيرگذار بوده است و عاري از هر گونه تقليد و با اتكا به تجربۀ ساكنان بدون صرف هزينۀ بالا ساخته شده است. معماران بومي با درايت خود سبب جاودانگي بناهاي بومي در اين سرزمين شده اند. معماري بومي تا حد قابل توجهي با مفاهيم پايداري قرابت داشته و ضمن ارتقاء كيفيت زندگي محدوديتي به لحاظ منابع در آينده را منجر نمي شود. حداكثر مطابقات با شرايط اقليمي و ارتباط بين انسان با محيط زيست، كاهش آلودگي هاي زيستي و كاهش اتلاف انرژي از جمله اهداف مشترك معماري بومي و معماري پايدار است. در شرايط فعلي آلودگي هاي ناشي از توليدات صنعتي لطمات جبران ناپذيري به محيط زيست وارد كرده و هميم مسئله سبب چالشي بزرگ در ميان نظريه پردازان حوزه هاي مختلف شده است. در اين ميان بهره گيري از معماري بومي راهكاري در برطرف ساختن مشكلات است.