تبيين رويكرد كارآفريني در توسعه نواحي روستايي

Explaining the Entrepreneurial Approach in Rural Areas Development

روستا به عنوان بخش بزرگي از نظام اجتماعي و جمعيتي كشور داراي عوامل و منابع ارزشمندي اعم از عوامل انساني و منابع طبيعي و اقتصادي است كه به عنوان ذخاير استراتژيك كشور نقش مهمي در پيشرفت جامعه ايفا مي‌كنند. در برنامه‌هاي متعدد توسعه بخش كشاورزي نقش مركزي را در ارائه فرصت‌هاي اشتغال روستايي داشته است. صنعتي و علمي شدن كشاورزي در كشور بهره‌وري منابع توليد روستائيان را افزايش داده است اما صنعتي شدن در درازمدت نياز به نيروي انساني را كم‌تر كرده است و اين‌روند خود به خود باعث افزايش بيكاري و كاهش درآمد روستائيان مي‌شود، به اين جهت يكي از استراتژي‌هاي اصلي در مناطق روستايي حركت به سمت كسب و كارهاي غيركشاورزي است. با اين حال طبق سرشماري سال ۱۳۹۵ جمعيت روستايي كشور ۲6 درصد كل جمعيت را شامل مي‌شوند كه نسبت جمعيت نقاط روستايي نسبت به مناطق شهري حدود ۳ درصد كاهش‌يافته است. لذا رفع معضلات اين قشر عظيم تنها از طريق برنامه‌ريزي آگاهانه و بازتعريف زيرساخت‌هاي توسعه روستايي و اشتغال‌زايي مولد امكان‌پذير است. از اين‌رو تضمين و تداوم حيات و بقاي روستا نيازمند يافتن راه‌حل‌ها و روش‌هاي جديد مقابله با مشكلات مي‌باشد كه به نوآوري و ابداع، خلق محصولات و روش‌هاي جديد بستگي زيادي دارد. در اين ميان گمان مي‌رود كارآفريني روستايي با شناسايي فرصت‌هاي جديد و نوآوري در استفاده از منابع و فرصت‌هاي موجود، زمينه را براي رشد و شكوفايي فرصت‌هاي موجود، فراهم نمود و نقش مؤثري در بهبود وضع اقتصادي و معيشتي روستاها داشته باشد. به عبارتي، توسعه روستاها در مقايسه با گذشته پيوند گسترده‌تري با كارآفريني دارد. به علاوه، ايجاد اشتغال، رفاه، ثروت و شناخت فرصت‌هاي شغلي مناسب از مهم‌ترين دستاوردهاي كارآفريني در توسعه كشورها است.