اثربخشي رويكرد تحليل رفتار متقابل بر رضايت از زندگي مادران دانش آموزان پسر مقاطع ابتدايي منطقه 1 شهرتهران

اين پژوهش با هدف بررسي اثربخشي رويكرد تحليل رفتار متقابل بر رضايت از زندگي مادران دانش آموزان پسر مقاطع ابتدايي منطقه 1 شهر تهران انجام گرفت. جامعه آماري مورد مطالعه كليه ي مادران دانش آموزان پسر مقطع اول ابتدايي در سال 97-1396 بود، طرح پژوهش از نوع نيمه آزمايشي همراه با پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل و انتخاب نمونه به روش نمونه گيري تصادفي چند مرحله اي و گمارش تصادفي ساده انجام گرفت و حجم نمونه به منظور آموزش رويكرد تحليل رفتار متقابل تعداد 30 نفر انتخاب شدند كه 15 نفر در گروه آزمايش و 15 نفر در گروه كنترل قرار گرفتند. روش جمع‏آوري اطلاعات با استفاده از، پرسشنامه رضايت از زندگي دينر و همكاران (1985) و نيز آموزش رويكرد تحليل رفتار متقابل در طي 8 جلسه به مدت 90 دقيقه در هفته بر روي نمونه مورد نظر اجرا شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون آماري (تحليل كوواريانس چند متغيري) صورت گرفت. يافته هاي بدست آمده نشان داد: آموزش رويكرد تحليل رفتار متقابل تاثير مثبت بر رضايت از زندگي درگروه آزمايش در پس آزمون داشت و همچنين باعث افزايش رضايت از زندگي گروه آزمايش در پس آزمون شد. همچنين نتايج حاكي از آن بود كه رويكرد تحليل رفتار متقابل موجب افزايش رضايت از زندگي مادران دانش آموزان پسر پايه اول مقطع دبستان مي گردد.