تبيين مولفه هاي تاب آوري كالبدي بافت هاي فرسوده شهري در برابر زلزله (مورد پژوهي : محله حسينيه شهر زنجان)

سوانح طبيعي چالشي اساسي در دست يابي به توسعه ي پايدار جوامع انساني هستند. امروزه در سطح جهاني، تغييرات چشمگيري در نگرش به مخاطرات ديده مي شود؛ به طوري كه ديدگاه غالب از تمركز صرف بر كاهش آسيب پذيري به افزايش تاب آوري در مقابل سوانح تغيير پيدا كرده است. در اين ميان زلزله به عنوان يك مخاطره طبيعي به خودي خود نتيجه نامطلوبي درپي ندارد. آنچه از اين پديده يك فاجعه مي سازد، عدم پيشگري از تاثير آن و عدم آمادگي جهت مقابله با عواقب آن است براساس اين نگرش پژوهش حاضر با هدف كاربردي به تبيين مولفه هاي تاب-آوري كالبدي در محله حسينيه شهر زنجان در برابر زلزله مي پردازد. در اين پژوهش ابتدا از طريق مطالعات كتابخانه اي، شاخص ها و عوامل مؤثر بر تاب آوري كالبدي شناسايي و تعريف عملياتي شدند، سپس با استفاده از پرسشنامه در قالب فرآيند تحليل سلسله مراتبي، وزن نهايي شاخص ها به وسيله ي كارشناسان تعيين شد. به اين منظور ابتدا لايه هاي رستري مربوط به هر كدام از معيارهاي 8 گانه توليد شد كه در فرايند توليد اين لايه ها وضعيت تاب آوري هر معيار به طور جداگانه مشخص گرديد. در اين ميان شاخص كيفيت بنا با وزن 0/23 بيشترين اهميت را به خود اختصاص داد. نتايج تحقيق نشان از تاب آوري بسيار پايين محله حسينيه مي باشد. به نحوي كه 12/66 هكتار از محله داراي شرايط فاقد تاب-آوري وا تاب آوري كم هستند كه اين به معني 93/28 درصد از كل محله مي باشد. بدين ترتيب محله حسينيه به واسطه خاطرات خود كه كوله باري از تاريخ را در ذهن ها تداعي مي كند نيازمند بازسازي و نوسازي با توجه به ضوابط مي باشد.