آسيب شناسي عدم تحقق بازآفريني در محدود هاي ناكارآمد شهري

در سالهاي اخير با توجه به تحولات سريع علمي و فني و به تبع آن دگرگوني در ساختار كالبدي ،اقتصادي و اجتماعي شهرها و همچنين مطرح شدن نظريه توسعه پايدار شهري، اهميت نوسازي واحياء بافتهاي فرسوده و ناكارآمد بيش از پيش مشخص مي گردد. اجراي ناموفق طرح هاي بهسازي و نوسازي شهري در سالهاي اخير باعث توجه به رويكرد هاي جديد با تاكيد بر باز آفريني شهري شده است. بازآفريني يكي از رويكردهاي توسعه درونزاي شهري است كه ميتواند در صورت توجه و الزام به رعايت اصول توسعه پايدار، پس از اجرا در ارتقاي ابعاد مختلف اجتماعي، اقتصادي، فرهنگي و ... شهرها نقش بسيار اثرگذاري داشته باشد. اين تحقيق با هدف بررسي سياست گذاري هاي صورت گرفته به منظور بازافريني و احيا بافتهاي ناكارامد شهري و آسيب شناسي روشهاي به كار رفته سعي در ارائه راهكارهاي عملي به منظور برون رفت از وضعيت موجود دارد. روش تحقيق توصيفي تحليلي و ماهيت آن كاربردي است. نتايج تحقيق نشان از آن دارد كه در ساليان گذشته توجه سياستگذاران به احداث واحد هاي مسكوني ارزان قيمت در اراضي پيراموني شهرها، كه از خدمات و زيرساخت مناسبي برخوردار نبوده و گسترش محدوده شهرها را نيز موجب مي شود، بيشتر بوده كه اين امر باعث گرديده تا محدوده هاي ناكارامد مراكز شهري كه از زير ساختهاي مناسب و موقعيت شهري مناسبتري نيز برخوردارند ازديد دست اندكاران و مديران امر توسعه مسكن مخفي مانده و عملاً به فراموشي سپرده شده اند. در اين بين دشواري هاي موجود در اجراي عمليات، هزينه گزاف تملك اراضي و مشكلات و نارسايي هاي حقوقي و قانوني آن، در مقايسه با زمين هاي دولتي كه در بيرون شهرها به صورت رايگان در اختيار انبوه سازان مسكن ارزان قيمت قرار مي گيرد از يك سو، و از سوي ديگر بي توجهي و رها شدگي آن در نزد مديران شهري باعث گرديده كه انگيزه سرمايه گذاران براي اختصاص سرمايه به اين محدوده هاي ناكارامد را به شدت كاهش دهد.