ارزيابي نقش عناصر اقليمي بر معماري و بهينه سازي انرژي در مناطق گرم و خشك

امروزه با رشد سريع و ناموزون شهرها، با احداث ساختمان هاي بزرگ كه هيچ گونه ارتباطي با كيفيت اقليمي منطقه نداشته و نيازهاي حرارتي و آسايشي ساكنان را به هيچ‌وجه تامين نمي كند، روبرو هستيم. اقليم تا آنجا كه به آسايش انسان مربوط مي شود،نتجه متقابل عناصري چون تابش خورشيد، دما، رطوبت، وزش باد و ميزان بارش مي باشد. بنابراين طراحي اقليمي روشي است براي كاهش همه جانبه هزينه انرژي يك ساختمان . طراحي ساختمان اولين «خط دفاعي» در مقابل عوامل اقليمي خارج بناست . و اهميت آن با توجه به بحران انرژي در سالهاي اخير و افزايش روز افزون مصرف سوختهاي فسيلي به عنوان منابع محدود انرژي وتأثير آن بر محيط زيست، كشورهاي جهان را بر آن داشته كه با مسائل مربوط به انرژي برخوردي متفاوت نمايند، براين اساس استفاده بهينه از انرژي هاي تجديدپذير امري ضروري شمرده مي شود. و اين سوال در ذهن شكل مي‌گيرد كه چگونه مي توان به الگو بهينه يك ساختمان از نظر مصرف انرژي در اقليم گرم و خشك دست يافت؟ و هدف استفاده از طراحي اقليمي با اهميت كاهش مصرف انرژي و در نهايت به روش استقرايي، توصيفي -تحليلي يافته ها پرداخته شده است. بنابراين در اين مقاله در پي نشان دادن تاثير اقليم بر ساخت و ساز در مناطق گرم و خشك وآسايش حرارتي براي ساكنين ساختمان، استفاده از تجهيرات گرمايشي و سرمايشي كه به حداقل ممكن كاهش يابد را در نظر گرفته شده است.