باززنده سازي منظر فرهنگي مناطق فرسوده با رويكرد افزايش تعاملات اجتماعي

منظر فرهنگي محصولي است كه در فرآيند مداخالت ملموس و ناملموس انسان در طبيعت و در گذر زمان شكل يافته و تغيير كرده است و مكان هاي برجسته اي را دربرمي گيرد وبا همگام شدن با طبيعت و محيط باعث تعامالت اجتماعي افراد شده است. منظر فرهنگي مقوله اي جديد است كه داراي ابعاد بسيار گسترده اي مي باشد قابليت هاي منظر فرهنگي درباززنده سازي و احياي مناطق فرسوده و ايجاد تعامالت اجتماعي، آن چنان كه بايد شناخته نشده است. براي شناخت منظر فرهنگي و تعامالت اجتماعي در باززنده سازي مناطق فرسوده الزم است هم مولفه هاي طبيعي وهم مولفه هاي فرهنگي مكان به عنوان يك كل مورد بررسي قرار گيرد با نگاهي گذرا به منطقه گجيل تبريزمي توان فرسودگي بافت هاي قديمي را ازنظر منظر فرهنگي به عين مشاهده كرد ودريافت كه تعاملات اجتماعي مناسب موجب سرزندگي، رونق ،پويايي و باززنده سازي اين مناطق شده و تاثير بسزايي در ارتقاي سطح و حيات مجدد آنها دارد. اين پژوهش از لحاظ ماهيت كاربردي است و درصدد است تا باززنده سازي منظر فرهنگي مناطق فرسوده باعث افزايش تعامالت اجتماعي در اين مناطق گردد روش تحقيق در حوزه ادبيات نظري و پيشينه در اين پژوهش، »تاريخي« و »توصيفي -تحليلي« و در حوزه مطالعات ميداني، روش تحليلي با ابزار گردآوري داده از طريق مشاهدات محلي و روش مشاهدات ميداني و در ضمن روش تحليل، تحليل توصيفي مي باشد بااستفاده از اسناد و متون و بهره گي تبريز و بررسي نظريه انديشمندان به تبيين سازوكار باززنده سازي منظر فره نگي مناطق فرسوده تابه افزايش تعامالت اجتماعي دست يابيم. نتايج پژوهش حاضر حاكي از ان است كه ، دست يابي به روندي قانون مند در احيا و باززنده سازي مناظر فرهنگي با تاكيد بر هويت تاريخي و طبيعي سايت مي باشد كه به گونه اي يكپارچه در هم ادغام شده اند؛ باززنده سازي منظر فرهنگي با ايجاد تجربه اي جديد از منظر، نقش يك محرك اجتماعي را خواهد داشت و سبب افزايش تعامالت اجتماعي را خواهد.