بررسي رويكرد زمينه‌گرايي در مجتمع‌‍‌هاي مسكوني

در دوران معاصر جامعه معماري در سردرگمي به سر‌مي‌برد و فاقد سبك و رويكرد مشخصي است و عموم بناهاي جديد بدون توجه به ارزش‌هاي زمينه و بر اساس سليقه فردي ايجاد مي‌شوند. توجه به ساختمان‌هاي مسكوني از دو نظر حائز اهميت است، اول اينكه بخش اعظم كالبد شهرهاي ما را ساختمان‌هاي مسكوني تشكيل مي‌دهند، دوم اينكه بيشترين زمان زندگي خود را در آن به سر مي‌بريم. در حالي كه امروزه عدم توجه به زمينه ساختمان‌هاي مسكوني، نه تنها باعث ناهمگون شدن كالبد شهرها شده، بلكه نتوانسته در فضاي داخلي نيز شرايط آسايشي مناسبي را براي ساكنان خود فراهم‌آورد. معماري كه با زمينه، بويژه زمينه اقليمي خود ارتباط در هم تنيده‌اي دارد، هم از نظر هماهنگي بنا با پيرامون خود و هم از نظر ارتباط انسان ها با مكان مي‌تواند موثر باشد و با شناخت رويكرد زمينه‌گرايي و وجوه پيرامون آن مي‌توان پيشنهاداتي در جهت تعامل و تاثير گذاري هر چه بيشتر بنا در محيط پيراموني‌اش ارائه داد، هدف اين پژوهش مطالعه شيوه‌هاي طراحي مسكن امروز به منظور احياي رويكرد زمينه گرايي به ويژه زمينه‌گرايي اقليمي در اقليم گرم و مرطوب مي‌باشد. روش انجام اين مطالعه كيفي از طريق مطالعه منابع كتابخانه‌اي و بررسي تجارب داخلي و خارجي است كه با شناخت اين رويكرد و وجوه پيرامون آن، الگوهاي طراحي‌اي متناسب با اين رويكرد براي مجتمع‌هاي مسكوني پيشنهاد مي‌شود كه سبب ايجاد هماهنگي بنا با زمينه اقليمي خود شده و شرايط آسايشي مناسبي را براي ساكنان خود ايجاد مي‌كند.