معماري شيشه – بررسي اجزاي پوسته‌هاي سازه‌اي شيشه‌اي و جزييات ارتقادهنده عملكرد لرزه‌اي آن‌ها

به سختي مي‌توان مصالح ديگري را يافت كه بتواند با محبوبيت شيشه در بين مهندسين و معماران رقابت كند. شيشه پس از گذراندن دوره‌اي طولاني از تكامل، امروزه به صورت روزافزون به عنوان يك المان باربر توسط مهندسين به كار گرفته مي‌شود و نسبت‌هاي اعضاي سازه‌اي حجيم را به طرز قابل توجهي كاهش مي‌دهد. ساخت نمونه‌هاي موفقي از پوسته‌هاي شيشه‌اي سازه اي در سال‌هاي اخير، در كلان‌شهرهاي مشهد و تهران، حاكي از روند رو به رشد اين تكنولوژي در صنعت ساختمان در كشور مي‌باشد. اما عدم بومي سازي تكنولوژي كامل اين نوع از پوسته ها مخصوصاً با توجه به شرايط لرزه‌خيزي كشور و عدم ترجمه يا تاليف منابع تخصصي، نمايانگر كمبود اطلاعات و پژوهش در زمينه طراحي و عدم آگاهي از پتانسيل هاي شيشه مي‌باشد. در مناطق لرزه‌خيزي مانند ايران روش‌هاي اختصاصي محاسبه براي انطباق با جابجايي‌ها و الزامات مقاومتي مورد نياز است، اما ضوابط طراحي به ندرت در استانداردهاي موجود براي ساختمان‌هاي مقاوم در برابر زلزله در نظر گرفته مي‌شود. هدف اين مقاله نگاه نزديكتر به سه جزء پوسته‌هاي سازه‌اي شيشه‌اي (شامل سازه اصلي، سيستم اتصال شيشه و پانل شيشه) و سپس بررسي جزييات ارتقادهنده عملكرد لرزه‌اي آن‌ها مي‌باشد كه در نهايت به ارائه الگوي كلي طراحي جزييات پوسته‌هاي سازه‌اي شيشه‌اي با عملكرد لرزه‌اي بهبود يافته مي‌انجامد. سه اصل كلي طراحي چنين پوسته‌اي، طراحي سازه انعطاف‌پذير، طراحي جزييات اتصال شيشه به سازه نگه‌دارنده در راستاي افزايش رواداري‌هاي جابجايي و انطباق با تغييرمكان‌هاي سازه و نهايتاً استفاده از پانل شيشه گرماديده چندجداره لمينيت شده با لايه مياني بهبود يافته و هندسه اصلاح شده است.