ارزيابي ميزان تاثير حكمروايي شهري بر تاب آوري اجتماعي در شهرهاي كوچك (مطالعه موردي: شهر بوشهر)

امروزه در كشورهاي در حال توسعه از جمله ايران، نظام برنامه ريزي و نظارت و توسعه شهرها از طريق سازمان هاي دولتي و در سطح ملي و محلي انجام مي پذيرد. وجود مسائل و مشكلات ناشي از رشد سريع شهرنشيني در كشور و عدم امكان مديريت جامعه شهري با ابزارها و شيوه هاي سنتي موجود، ضرورت تغيير در شيوه مديريت شهرها را دو چندان كرده است. اين تغيير با استفاده از رويكرد حكمروايي خوب شهري قابل تحقق است. رويكرد مذكور باعث افزايش پايداري و كيفيت زندگي در شهرها مي گردد. علاوه بر آن، آنچه امروزه به عنوان مفهومي برنامه ريزي شده بـراي مواجهه پذيري شهرها و ساختارهاي شهري در برابر تهديدات انساني و طبيعي مطرح مي شود، مقوله تاب آوري مي باشد. تابآوري رويكردي است كه در آن ظرفيت تحمل پذيري و پايداري شرايط در برابر حوادث، چالش ها مورد ارزيابي قرار مي گيرد. هدف اين پژوهش ارزيابي تأثير حكمروايي خوب شهري بر تاب آوري اجتماعي شهر بوشهر مي باشد. اين تحقيق از نظر هدف كاربردي و از نظر روش، توصيفي–تحليلي است. جامعه آماري پژوهش ساكنان شهر بوشهر 120 نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب گرديده است .با استفاده از نرم افزار SPSSبر اساس نتايج به دست آمده، شاخص هاي پژوهش اعم از مشاركت، توافق و اجماع محوري، قانونمندي و... كه انعكاس دهنده حكمروايي خوب شهري مي باشند بر ابعاد تاب آوري اجتماعي تأثير نسبتا پاييني ( ضريب تأثير 47/0 ) دارند .بنابراين جهت افزايش تاب آوري اجتماعي شهروندان، بايد در راستاي بهبود شاخص هاي حكمروايي خوب شهري در شهر بوشهر تدابير ويژه اي انديشيد.