ارزيابي معماري پايداردرمعماري بناهاي شهراهواز

موضوع توسعه پايدار با الگوهاي كهن اسلامي ايراني از جمله مباحث مهم در معماري است كه بخشي از توليدات دانش بنيان مجامع علمي ايران و جهان را به خود معطوف ساخته است لذا معماري به عنوان بستري ريشه دار و در ارتباط با زندگي مردم،جامعه نمايانگر انديشه تمدن هاي هر ملتي است و در واقع انسان امروزي را با پيشينه و ريشه هاي فرهنگي و اجتماعي خويش آشنا مي سازد. معماري كهن سرزمين ، ايران زنجيره اي به هم پيوسته از تجربيات و ارزش هايي است كه سينه به سينه از هزاران سال پيش تاكنون توسط، هنرمندان، معماران و مردم اين سرزمين استمرار يافته است. هدف مقاله حاضربررسي معماري ايراني- اسلامي و مقايسه آن با اصول توسه پايدار است تا مشخص كند كه معماري ايراني- اسلامي با توسعه پايدار همخواني دارد يا خير كه آيا ميتوان شاخصه هايي را در راستاي ارتقاي كيفيات فضايي معماري ايراني- اسلامي با حفظ توسعه پايدار تعريف كرد كه با ارائه راهكارهايي در راستاي استفاده از معماري انديشيده شده در برخي از بوم هاي ايران مانند گرم و مرطوب شهراهوازوارزيابي معماري پايداررادراين مقاله مطرح ميكنيم.