تاثير نقوش اسليمي درمعماري ايران

آدمي به واسطه نگاره ها و شكل هاي آرايه اي، دريافت دروني خويش را از جهان نمودار مي سازد. از اين رو هر نقش و نگاري براي بيان مقصودي دروني يا عاملي براي ارتباط با خلق كننده اثر پيرامون خود است. اين نگاره ها براي ذهن خيال پرور ايراني مبنايي براي رشد و شكوفايي استعداد هنري ايشان گرديد. هنرمند ايراني و سازنده اثر در كار خود از طبيعت الهام گرفته و هيچگاه دست به تقليد از آنها نزده است. اين نوع هنر نه تنها به ماده شرافت و كمال مي بخشد، بلكه عاملي است در جهت سير انسان به سمت كمال و آگاهي. از اصلي ترين عوامل شناخت و فهم براي ادراك فرم و فضا در معماري است كه اغلب به واسطه درك بصري تجلي مي يابد. فرم و هندسه در غالب شكل و تناسب در معماري نمودي هميشگي داشته كه نه تنها بر كليت بنا بلكه در اجزاء معماري و تزئينات آن نيز آشكار است. فرضيه اين پژوهش اينطور به نظر ميرسد كه اولا نقوش سنتي از فلسفه ي اسلامي طبيعت پيروي كرده است. ثانياً تاثير زيادي در زيبايي بصري معماري ايراني - اسلامي داشته است. هدف از اين پژوهش كه از نوع كيفي است و با استفاده از روش گردآوري و تحليل اطلاعات به صورت توصيفي - تاريخي است، بيان تاثير نقوش سنتي در بناهاي موجود براي ايجاد تاثير حس معنوي و عرفاني بر افراد است.