تاثير ادراك محيط دررفتارهاي انسان درمنظرشهري

منظر شهري عينيتي است كه مستقل از انسان وجود دارد و توسط او ادراك مي شود. منظر شهري، اولين نقطه سطح تماس انسان با محيط )شهر(است. بستر منظر شهر، هندسه، فضا، كالبد و به عبارت ديگر، فرم كالبدي است و از اين رو بخش قابل توجهي از دانش و عواطف محيطي شهروندان تحت تاثير آن شكل مي گيرد، پس بايستي قابل انعطاف باشد و بتواند فضايي خاطره انگيز و امن را به منظور حضور و فعاليت شهروندان ايجاد كند. ميتوان گفت منظر شهري وسيله اي است كه شهر را پديدار مي كند. موضوع منظر شهري مقوله اي دو بعدي به شمار مي رود، از يك سو به مولفه هاي محسوس و عمدتاٌ بصري سازنده فضا مي پردازد و از سوي ديگر به شرايط ذهني فضا شامل ابعاد تاريخي، خاطره اي، هويتي وامثال آنها نظر مي كند. تصوير ذهني شهر، در واقع كليت به هم پيوستهاي از نمادها و نشانههاست كه به مفاهيم، ارزشها، معاني و چيزهايي شبيه به آن واقعيت ميبخشد. در واقع منظر شهري جنبه عيني يا قابل ادراك محيط ميباشد كه به نوبه خود داراي فرم،عملكرد و معناست. در اين مقاله روش تحقيق بكارگرفته شده از نوع تحليلي- توصيفي است و به سبب مباحث وسيع نظري و مقوله هاي كلي، مطالعات انجام شده براي بدست آوردن نتايج مطلوب بر اساس اصلي ترين منابع موجود كتابخانه اي و اسنادي انجام گرفته است، سعي بر آن است تا با بررسي و دسته بندي شاخص هاي سنجش منظر مطلوب شهري گامي موثر در ارتقاء منظر شهري و همچنين با ايجاد فضايي خاطره انگيز سبب تاثيرگذاري بر ادراك شهروندان شود. حضور نداشتن مردم در فضاهاي جمعي از علل مهم كاهش حيات اجتماعي و احساس تعلّق ساكنان است. به نظر مي رسد كاهش حضورشهروندان در اين فضاها ناشي از نبود محيط مناسب و فقدان كيفيت منظر شهري است.