اثر نقاشي درماني بر تكانشگري كودكان 4 تا 6 ساله شهر رشت

هدف پژوهش حاضر بررسي اثر نقاشي درماني بر تكانشگري كودكان 4 تا 7ساله شهر رشت انجام شد. روش پژوهش نيمه آزمايشي و طرح آن پيش آزمون– پس آزمون با گروه كنترل است. جامعه آماري شامل كليه كودكان پيش دبستان شهر رشت در سال 1397 مي باشند، تشكيل دادند كه تعداد 30 نفر با روش نمونه گيري خوشه اي انتخاب و به شيوه ي كاملاً تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند. براي سنجش ابتدا از پرسشنامه تكانشگري هرشفيلد استفاده شد. سپس نقاشي درماني به مدت8 جلسه فقط بر روي گروه آزمايش اجرا شد. پس از پايان اجراي متغير مستقل پس آزمون بر روي دو گروه آزمايش و كنترل اجرا شد. جهت تجزيه و تحليل داده ها از روش آنكوا با نرم افزار spss استفاده شد. يافته ها نشان دادند اثر بخشي نقاشي درماني بر ميزان تكانشگري موثر است . باتوجه به مؤثربودن هنردرماني بر كاهش تكانشگري كودكان پيشنهاد مي گردد روانشناسان و متخصصان كودك از اين شيوه درماني نيز در كاهش تكانشگري اين كودكان استفاده كنند.